Vol heimwee

Ik zit achter mijn computer luidkeels mee te zingen met Alexander Rybak en zijn sprookjes. (denk aan Eurosong Noorwegen!), voor even vergeet ik dat er iets is wat ik mis….Voor even voel ik me terug…
Dan dondert er een trein voorbij, de ramen rammelen. Ik kijk naar buiten, mijn blik glijdt langs de grijze muren van de spoorweg, langs de huizen aan de overkant en langs de mensen die haastig, door tijd achterna gezeten, de straat doorlopen.
Ik neurie nog zachtjes me op de muziek, maar luister niet meer. Ik staar naar buiten, maar zie niets, mijn gedachten dwalen af. Grijze muren en huizen, dat is mijn uitzicht nu. Ik denk terug aan de besneeuwde bergen en het Noorderlicht, aan de sneeuw, aan de meren, aan de zuiverheid, de vriendelijkheid, de mooiheid, de perfectheid van Zweden. Ik betrap me erop dat ik mijn hart weer verloor aan een land. Dat heb je met reizen, elke keer ligt er weer een stukje hart ergens in een land. Goedele had hier een mooi poëtisch antwoord op, maar dat ben ik vergeten.

Hoe vreemd dat dit jaar al over is. Al de projecten, al de lessen, al de ontmoetingen en reizen liggen nu achter me als een mooie, nee schitterende herinnering. Maar laat ik ook nog andere dingen vertellen dan enkel woorden van heimwee, want ik ben blij mijn vrienden weer te zien hoor!

Ik ga niet meer alles vertellen en zeker niet in de juiste volgorde, want dat gaat me niet goed lukken. Laat ik gewoon mijn beste herinneringen van de laatste weken neerpennen.
Laat ik beginnen met het kajakken! Gustaf, onze vriend met een auto voor de kano, bracht ons naar een plek waar ik de naam al ben van vergeten, maar dat is normaal want ik ben dan ook al bijna dertig. Van daaruit peddelden we een dag lang op een rivier die zich kronkelend voortbewoog tussen het weelderige groen. In onze boot lag een radio en op de tonen van “Pirates of the Caraïben” vaarden we verder en verder.

Over het water hingen vaak omgevallen bomen, waartussen we soms erg handig of soms totaal onhandig (meestal dat laatste toch wel moet ik toegeven), tussen slalomden.
Maar na een tijdje kwamen we aan grote sparrenboom die de hele rivier blokeerde. Er was slechts een kleine opening tussen de takken waar we misschien konden doorvaren. De stroming dacht er echter anders over en trok ons naar de andere kant de takken in. Met veel inspanning raakten we terug tot bij de linkeroever en het gat tussen de takken. Het was echter onmogelijk om ons door het gat te peddelen en vrij gevaarlijk, want wat als de boom verder zou zakken op het moment dat we er ondervaren?

De over was vrij steil, dus de kano erop slepen was onbegonnen werk. We besloten dan maar dat Goedele langs de oever ging en me langs de andere kant zou opwachten om de kano en mij op te vangen. Ik sprong het koude water in (zonder reddingsvest want achteraf gezien wel eenvoudiger had geweest) en duwde voorzichtig de kano tussen de takken door. Brrrr wat was het koud. Toen ik met de kano tussen de takken was doorgesukkeld ging de boot bijna op zichzelf de stroom op, maar we hadden hem nog net op tijd te pakken. Toen dit obstakel overwonnen was, voeren we verder. Ik bibberde van de koude, gelukkig was Goedele er die me haar trui gaf. Daar stond ik trouwens beeldig mee moet je weten!

De verdere tocht zaten we nog vast in de oevers, zaten we geklemd tussen rotsen in het midden van een stroomversnelling en verloor ik mijn peddel die op de stroom werd meegevoerd. Eindelijk kwamen we aan bij het strand en de blokhut waar we zouden overnachten!

Ik wilde vlug wat hout kappen maar mocht van Goedele de zaag niet gebruiken wan ze had geen zin in stukken rondvliegend been en ja, ik kan het haar niet kwalijk nemen. Dan maar met de zaag! Een tijdje later zaten we lekker vis te smikkelen aan ons vuur! De volgende dag verliep met veel minder moeilijkheden, we begonnen het te kunnen dat kajakken!
Toen we terug thuis waren vertrokken we meteen naar school, om ons theater klaar te zetten voor de volgende dag! Want ik heb jullie nog niets verteld van ons grote kippenpoppenspel!

Dagenlang werkten we aan een leuk verhaal, schreven dat uit in dialogen, vertaalden alles in het Zweeds en leerden het vanbuiten. Tussen het script en de andere projecten door, maakten we onze poppen! In het totaal hebben we onze opvoering 13 keer gedaan op verschillende scholen. De kinderen en leerkrachten waren er erg enthousiast over! Eend vond ik het leukst om mee te spelen en de wolf verkleed als varken was mijn favoriete personage, maar daar hebben jullie niet veel aan natuurlijk. Kijk maar naar de foto’s en als je een plaats of gelegenheid weet waar we ons stuk kunnen spelen in het Nederlands, laat dat dan maar weten!!!!

Om het afscheid van Övik te vergeten vertrokken we één van de laatste weken naar Gotland voor een laatste avontuur van Goedele en David.
We reisden helemaal naar Nynäshamn of zoiets en vandaaruit met de boot verder naar visby. En geloof me, zonder overdrijven (en dat is knap voor mij) zeg ik jullie dat dit een prachtig middeleeuwse stad is met een schitterend overgebleven omwalling. Het mindere nieuws was, dat Goedele en ik onze nacht in Visby doorbrachten in een oude gevangenis. Achja het kunnen niet altijd gastgezinnen zijn he en een gevangenis is ook droog.


We lieten Visby achter ons en trokken met de bus naar het Noorden van het eiland, waar we met de overzet naar fa°rö voeren. Op de overzet ontmoetten we een vriendelijke man die ons vroeg waar we heen gingen en waar we gingen slapen. Op beide vragen konden we niet antwoorden dus zei de man dat we maar bij hem moesten instappen. Dat deden we en de vriendelijk man reed ons tot aan een fietsverhuurbedrijf! Daar huurden we fietsen voor drie dagen en dat kosten ons 5euro per fiets voor de dire dagen. Dat is bijna gratis he?! Met een zware rugzak fietsten we door Fa°rö, tot we een leuke slaapplaats hadden gevonden.

Ergens in een stil bos met vakantiehuisjes, hing er een klein getimmerd hutje in de boom. We legden onze spullen erin en fietsten nog wat verder naar een vogelreservaat waar we achteraf gezien niet in mochten, maar ja dat was dus te laat.

Het slapen in een boomhut valt wel mee, behalve als het begint te regenen en je slaapzak en hut niet helemaal waterdicht zijn. maar van de wateroverlast hadden we pas s’ ochtends last. We verhuisden onze spullen naar een schapenstal in de buurt met een briefje voor de boer erbij.

Door de regen fietsten we langs de kust van het eiland opzoek naar de Raukar, dat zijn mooie natuurlijke steenzuilen die in de branding van de zee staan! Het werd later en frisser, we waren kleddernat en hongerig in iets warms, iets heerlijks warm. Een chocolademelk met slagroom, een heerlijke pannenkoek met banaan dat zou er allemaal wel ingaan. Jammer maar er was niets open, het seizoen was nog niet begonnen. O? of toch? Ja, daar was een eethuisje open!!! Wat waren we blij iets open te vinden je kunt het niet voorstellen!!! Na de deugddoende maaltijd fietsten we nog wat verder en dan naar onze schapenstal waar we op de hooizolder onszelf te slapen legden.
De volgende dag keerden we terug naar Gotland waar we een openluchtmuseum bezochten en daarna weer naar Visby en naar huis….

Dat naar huisverliep niet zo soepel…. We kwamen rond 1u aan in Stockholm en de trein naar Övik vertrok rond zes uur. Het is stom om voor die paar uur een hostel te betalen he, dus wilden we in het station slapen, maar dat mocht niet, het station sloot….
Daar stonden we dan, in het midden van de nacht in Stockholm zonder slaapplaats. “En nu?” zeiden we tegen elkaar….
Na wat ronddolen legden we ons op een pleintje op banken en sliepen gezellig in openlucht zoals echte zwervers. Maar man wat was dat koud! Ik deed geen oog dicht….


Terug in Övik gingen we onze laatste dagen in…. We namen afscheid van de leerkrachten en de kinderen, maar hoe neem je afscheid van iemand waar je een heel jaar mee werkte? Het was moeilijk….

We nodigden Gustaf en zijn vrouw, Carin en haar man en Birgitta uit voor een afscheidmaal.
Als voorgerechtje maakten we een variant op m’n zalmwafeltjes: wafeltjes van bladerdeeg met huisgemaakte gravad lax en een fris slaatje. Als hoofdgerecht typisch Vlaamse Koninginnenhapje met verse frietjes en als dessert een duet van mascarponemousse met framboosjes en donkere chocoladebaverois. Lekker!
Het lijkt allemaal een vaag sprookje als ik het zo typ. Een verhaal uit ene ver verleden waar ik enorm van genoot. Ik vraag me af of er nog mensen dit gaan lezen nu ik eigenlijk al terug ben.
Voor mijn vrienden heb ik het goeie nieuws dat ik in België blijf, want ondertussen heb ik hier al werk gevonden op een geweldige school!!!!!!!