van kleuter tot gymnasium

Wat een schande, wat een schande het is al veel te lang geleden sinds ik iets van me liet horen. Met nog maar enkele weken voor de boeg, vermaak ik jullie nog snel met weer een editie van “leven en leren zoals het is in Zweden.”
Toen we terugkwamen van Lofoten (dat was zo ergens in februari), begonnen we meteen aan het laatste project binnen het thema van werelderfgoed, namelijk New York. Met de kinderen gingen we terug in de tijd en aan de hand van een (zelfgemaakt) spelbord moesten de kinderen een tocht afleggen en opdrachten vervullen en in groepjes “frihetsgodinner” weer opbouwen. Uiteraard bakten we overheerlijke bagels met kinderen! De allerlaatse dag van het project, werd er afgesloten met cake en werden we hartelijk bedankt met mooie cadeautjes:) en zongen de kinderen een afscheidslied:). In de komende weekends gingen we nog skieën, wandelen over de zee, enz…stilzitten, daar doen we niet aan mee!

Na New York gingen we op tournee met ons chineespoppenspel. Zowel de kinderen in Ängetskolan, Höglandskolan, Alnessokalen, Arnäskolan als särskolan kregen ons poppenspel te zien en spreken nu, zoveel weken later nog steeds over de keizer, Yen, de harp en fängelseha°lan. Als we door de gangen van de school lopen, roepen de kinderen ons nog steeds achterna “DANK U voor het mooie poppenspel”. Het heeft dus indruk gemaakt!
Op een doodgewone schooldag zaten we in de leraarskamer onze chocomelk op te slurpen, zonder fika, want die staat in de leeraarskamer van Änget eigenlijk niet zoveel. Er stond een vreemde leerkracht te praten met een van onze collega’s van Änget. Het was blijkbaar een leekracht van het gymnasium van Övik. (gymnasium is voor de 16 tot 19 jarigen en is zo iets tss secundair en hogeschool in). Zij gaf les aan de studenten die kozen om later te werken met jongere kinderen en had gehoord hoe goed ons poppenspel was en wilde dat we naar het gymnasium kamen om daar ons poppenspel te spel voor de studenten en te praten over het belang ervan in het basisonderwijs. Maar daar zeg ik straks meer over.

Nog even zeggen, dat ik er nu wat sneller over ga, maar ik heb eigenlijk geen tijd, er wachten in de woonkamer nog onderdelen van ganzen en kippen om op de chirurgische lijmtafel samengevoegd te worden. Voila het is mar dat je het begrijpt.
Na het rondtoeren met ons poppenspel waren we bekender dan ooit:). De oudere studenten van Höglandskolan hadden ons ondertussen ook opgemerkt en vroegen ons om te komen berätten over België. Met een beetje angst in het hartje hebben we ja gezegd en les gegeven aan deze toch wel oudere kinderen, die zeker niet “kind” willen genoemd worden. Maar het ging verbazend goed! Al vonden wij het wat saaier, maar dat komt omdat we het ongeremde enthousiasme van de jongere kinderen wat misten.
Zo en ondertussen was het alweer vakantie. Deze keer gaan we weer een ander buurland verkennen, namelijk Denemarken. Eerst reizen we naar Malmö, waar we eerst de stad -vol ganzen en brood uit de hand etende eenden , waar ik geen schrik van had- verkennen. (moeilijke zin?)
De volgende dag staken we per trein de zee over naar Denmarken en plots verstonden we weer geen klop van wat er gezegd werd. Maar niet te min was Kopenhagen wel een mooie stad. We sliepen er in een klein hostel in een buitenwijkje waar we met dertien in een vrij kleine kamer gepropt werden met bedden waarvan de planken naar beneden durven vallen. Uiteraard krijg je dan taferelen zoals David die met matras en al plots op het bed onder hem ligt. Kopenhagen was mooi maar weinig avontuurlijk. Na twee dagen hadden we het wel gezien en trokken verder naar Hälsingör, een klein supergezellig dorpje met fantastische banketbakkers! Hier sliepen we met de tent in de tuin van een priester, vriendelijke man!
Na een korte bootreis stonden we de volgende dag weer in ons thuisland (Zweden dus wel te verstaan, waar haal je het vandaan , dat België mijn thuisland is). En nog iets later stonden we te midden van het groen van Södera°sen national parken. Het was er echt mooi met vele afgronden enzo en uiteraard wilden we een foto maken van ons op de rand van een afgrond. Dus we plaatsen het fototoestel op de staander, zetten de timer op en gaan aan de rand van de afgrond staan. De foto is genomen en we wandelen terug naar het toestel tot ik plots begin te roepen. “Goedele, neeee!” Goedele, die voor me liep, draait zich meteen om. Ze kent mij en dacht onmiddellijk dat ik naar beneden aan het vallen was, maar dat was het niet! In een laatste wanhooppoging wijs ik naar de staander en het fotoestel die langzaam omkiepert. Goedele draait haar weer om en samen roepen we “NEEEEE” terwijl de staander onherroepelijk omvalt!
BANG! Het fototoestel springt los van de staander en rolt over de grond. Als in de filmpjes lopen we in slow motion achter het toestel aan, vandaar mss da we het niet te pakken kregen. Want even later zagen we het over de rand van de afgrond verdwijnen. “Dit gebeurt niet echt” dachten en hoopten we. We gingen naar de rand van de afgrond en zagen het toestel liggen op een uistekend punt enkele meters lager. “ooh, daar kan ik nog aan” zei ik volgens Goedele op een vrolijke toon.
Na een heroïsche tocht kwam ik weer boven aan, met een nog werkend toestel in mijn handen :) . leuk verhaal he:)
We wandelden nog wat verder met het toestel nu sterk in de handen geklemd, tot we bij een huisje aankwamen waar je als wandelaar gratis kan overnachten. Toen we ons hadden geïnstalleerd in het huisje ging plots het brandalarm af, ook spannend! Gelukkig was het loos alarm…
’s avonds bij het kampvuur hoorden we in de nabijheid iets dat op het gegrom van een beer leek, maar daar kan ik niet veel over vertellen, want we waren snel binnen, dapper als we zijn:)
Er is nog van alles gebeurd, maar dat is voor als ik thuis ben! Na onze reis was het tijd voor mijn verjaardag. En het was toch wel een van de mooiste die ik ooit heb gehad. ’S Morgens stond Goedele plots voor mijn deur met pannenkoeken als ontbijt. Lekker!!:) en voor de rest van de dag moest ik opdrachten vervullen zoals iemand zoeken die ook jarig was en aanbellen bij mensen en bedelen voor een verjaardagslied en in een winkel om een cadeautje vragen. Het heeft veel tijd gekost, maar buiten één opdracht heb ik alles vervuld!! In Övik woont er niemand van 24, dat is mijn conclusie! Als beloning van mijn werk kreeg ik twee toffe Zweedse prentenboeken!
Oei, buiten feestvieren niet vergeten het project voor te bereiden voor het buitengewoon onderwijs! We gaan er een weekje lesgeven over gezonde en ongezonde voeding. Goedele verkleed als prei en ik as servet. De eerste dag sorteerden we voeding voor de arme draak die ziek was omdat hij niet wist wat nuttigt en onuttigt voeding was, maar nu weet het draakje het wel en eet het veel fruit en groentjes? Flinke draak. De leerkrachten prezen onze activiteiten de hemel in! Ze vonden het knap dat we het niveau van de kinderen zo goed hadden ingeschat en vonden dat we leuke creative ideetjes hadden en enorm enthousiast zijn.:)
We staan hier ook al bekend als de nachtploeg trouwens:) soms komt Gustav binnen in ons lokaal, zegt “Don’t work to late” en verdwijnt weer.”
Ja, ondertussen werken we aan de tekst en de poppen van ons stuk voor eind mei. Ondertussen hebben we het hele verhaal geschreven en vertaal en zijn de poppen ook bijna af, maar wat een werk was me dat!
Tussen alles door houden we nog een kort kunstproject in änget, noem het een rollover! De kinderen van twee klassen kregen in kleine groepjes hetzelfde materiaal, maar in de twee klassen kregen ze andere muziek te horen en andere prenten te zien. Op basis van wat ze hoorden en zagen moesten ze iets maken. In de ene klas werkten we met schilderijen van Da Vinci en muziek van de gelijknamige film. En in de andere klas kregen de kinderen schilderijen van Dali voorgeschoteld met muziek van Amelie Paulin. Het was mooi om te zien wat muziek en beelden uit kinderen kunnen halen.

Het is 30 mei (spannend he!) we fietsen naar het dorp, kopen een gebraden kip, aardappelsla en brood en smikkelen op het marktplein, terwijl een orkestje en een mannenkoor de lente inhuldigen! Nadien snel met de fiets naar een ander plekje, waar een Nederlandse Zweed rondliep die ons verstond, om er te kijken naar een va°reld, want zoveel betekend als lentevuur. De volgende ochtend bracht Gustav ons naar Chöpmansholmen, een dorpje iets verder, vanwaar de ferry vertrok naar Ulvön. Normaal vertrekt er toch een boot, maar volgens de omwoners niet op 1 mei. Nou ja, na wat rondwandelen vinden we een mooi plaatsje op een strand om te kamperen. De volgende dag zullen we dan wel naar Ulvön gaan! ’S Avonds zitten we gezellig een Zweeds boek te lezen als de boot komt voorbij gevaren, typisch…
Maar erg vonden we het niet, want het was daar ook erg mooi, vooral de zonsondergang!

De volgende dag springen we de boot op en varen we tussen de eilanden door naar Ulvön. Twee uur later meren we aan in Ulvönhamn, een prachtig en super gezellig klein havendorpje. We wandelden tussen de huisjes door en genoten van de rust. Tot een kind al fietsend aankwam en plots zijn remmen indrukte en ons aankeek. “Ik ken jullie” zei het kind. “Zijn jullie niet van het poppentheater?”. Zie, zelfs buiten Övik zijn we al bekend. En hier stopte het niet mee, want onderweg kwamen we nog meer bekenden tegen. :)
Maar het was er erg mooi! We besloten om naar het Noorden van het eiland te trekken. Onderweg pikten we nog een bergje mee met een pracht uitzicht over het dorp. Na wat gewandeld hebben komen we terug wat huizen tegen en gaan we vragen of er in de buurt een plekje is om te kamperen. Een vriendelijke eilandbewoner wijst ons een plekje naast een grot fabriekachtig iets. We plaatsen onze tent, terwijl die vriendelijke inheemse dame ons water komt brengen en komt zeggen dat er achter het hoekje een tafel klaar staat met stoeltjes die we mogen gebruiken om ’s avonds van de zonsondergang te genieten! Lief he?
Als de tent rechtstaat beklimmen we nog snel een berg in de buurt en we hebben er geen spijt van gehad, want wat een uitzicht was me dat!!! Werkelijk het mooiste uitzicht ooit!!!
Uiteindelijk hebben we niet in de tent geslapen, want de mensen vonden dat te koud en boden ons hun gasthuisje in de tuin aan. Leuk he:)
De volgende dag wandelden we naar het uiterste noorden van het eiland waar nog een authentiek vissersdorpje stond en voor de verandering beklommen we nog snel een niet bewegwijzerde berg en dan terug naar de aanlegplaats voor de boot en hopen dat we nog iet vinden om te eten, want ik had honger. Het probleem was, dat er enkel in het Zuiden een winkeltje was dat niet veel open was. gelukkig nodigde een oudere dame ons spontaan uit om bij haar gebakken visjes te eten. MMMMMMmmmmmmmmm
Maar dat is nu al een tijdje geleden! Ondertussen hebben we nog een briefproject gedaan in de kleuterschool en hebben we berättat over Belgien in de vier 4-5 klassen in Änget en zijn we vandaag naar het Gymanasium geweest om er aan de planten (pardon, stille studenten) ons poppenspel te tonen en te vertellen over het nut ervan! De lectoren daar, waren erg pleased (kan niet op het Nederlandse woord komen) met onze komst!

Ik wil hier niet weg, nah, zweden is perfect!
Wisten jullie trouwens, dat Lais en Voicemail een Zweeds liedje hebben en dat ze in het begin van de Titanic zweeds praten!?

Ja ja dat is zo.

Ok, de kippen roepen, tot in juni!