Ik voel me zo gelukkig in de eerste sneeuw

Zo, met een hele doos “Pepperkakor”, een tas muntthee met kaneel bij de hand en Enya op de achtergrond, ben ik weer helemaal klaar om jullie mee te nemen naar de wondere wereld van “Zalmland” (Hoewel het voor mij eerder “Fikaland” is, maar dat is maar wat je er zelf van maakt natuurlijk.)
Traditiegetrouw, wat hebben we weer geleerd?
• Gastploeg zijn bij een ijshockeymatch is niet motiverend.
• De directrice van Goedele kan niet vliegen met haar auto, al deed ze erg haar best.
• Avocadopitten breken soms in twee als je er te hard op mept.
• Mensen en honden zijn het niet gewoon om Mukawawa’s in het bos te zien.
• Niet alleen natte planken en rotsen, ijzige wegen, maar ook sneeuw kan gevaarlijk glad zijn. (zeker met een camera in de hand)
• Na het eten van pannenkoeken is het in Zweden tijd voor Fika.
• Mukawawa’s zijn verzot op chocomelk
• En tenslotte blijken gele vuurspuwende monsters gewoon tractors te zijn (wat een teleurstelling)
Vorige keer ben ik geëindigd bij de Hokeymatch die we zouden zien, dus laat ik daar maar mee beginnen. Elise en haar vriend, Paula, Goedele en ik werden uitgenodigd om bij Birgitta (de big chief van de scholen hier) te dineren, samen met Gustaf, Carine, Iris en nog een andere leerkracht Frans wiens naam ik niet ken. Amaai wat was me dat lekker, vooral het dessert met overdadig veel chocolade, banaan, slagroom en meringue was hemels! Ja de Zweden weten wel wat leven is.
Na het diner gingen we met z’n allen naar de Swedbankarena voor een spannende ijshockeymatch! Het was de eerste keer in mijn leven dat ik dit zou meemaken en wat was ik overdonderd door de enorme arena, die er vanbinnen toch wel wat groter uitzag dan langs buiten! Met veel vuur, muziek en gesupporter schaatsten Modo ( de ploeg van Övik) de arena in. Elke speler werd enthousiast bij naam vermeld en het gejoel was oorverdovend en neen ik overdrijf niet (alsof ik dat zou durven). De vijandige ploeg uit Stockholm kwam binnengeschaatst onder stille trom, of past die uitdrukking hier niet? In elk geval, het publiek was muisstil, geen vuurwerk voor hen en de spelers werden niet eens vernoemd, erg motiverend is dat, gastploeg zijn. Ook tijdens de match werd de vijand erg stiefmoederlijk behandeld. Als Modo (de goeien dus) een goal scoorden was er luide muziek en verscheen er op het scherm GOAL GOAL GOAL! Als de vijand er dan eens met veel moeite, geluk en uiteraard vals spelen -dit laatste is misschien een beetje persoonlijke interpretatie - in slaagde om een goal te maken, werd dat stilletjes genegeerd. Het enige dat gebeurde was het veranderen van het scorebord. Enkele gebroken ijshockeystokken later won Övik de spannende match. Natuurlijk zijn we gewonnen, we zijn nu eenmaal de beste he!!Zo, na deze inwijding in Öviks grootste religie, kunnen we ons echte Övikenaars noemen.

We kregen nog maar eens te horen dat we gas moeten terugnemen en wat minder moeten werken. Ja zoiets moet je zeggen, want wat doen we dan? Inderdaad we vinden nog wat projecten uit. We waren het allebei wat beu om niet echt actief bezig te kunnen zijn, dus sloegen we de handen in elkaar en besloten een project op te starten zowel in de lagere school als in de kleuterschool. Na een korte brainstorm hadden we een creatief fantasie project uitgewerkt op basis van een reeds bestaand idee van Goedele en enkele medestudenten van haar, “De Mukawawa’s”.
Om het verhaal van de Mukawawa’s te vertellen, maakten we een enorm boek uit karton, volgeplakt met blaadjes. Hierin kleefde we foto’s van onszelf gekleed als Mukawawa. De mensen zijn het hier echt niet gewend dat jongeren in de bossen lopen, gekleed in doeken. Zelfs de honden bleven staan en keken ons aan als een koe naar een trein. Andere mensen zeiden dan weer vriendelijk goeie dag als we uit de struiken en de grachten kwamen gekropen. Sommige mensen zijn het dus wel gewend dat er in de Zweedse bossen vreemde wezentjes wonen.
Dan is het zover, de meest spannende maandag ooit hier in Zweden! De eerste dag van ons project. Er hangt heel wat af van dit project, het is immers ons visitekaartje. Als dit project goed loopt, vragen de andere leerkrachten ons misschien wel om ook bij hun iets te komen doen en dan zijn we vertrokken… Nu ik terugblik op deze projectweek , heb ik spijt dat het al voorbij is. We stonden verkleed in de klas en vertelden het Mukawawaverhaal vol enthousiasme. De kinderen moesten ons helpen om een groots probleem op te lossen en deden dat enorm goed. Ze wisten wel dat Moeki en Wowo door ons werden gespeeld, maar dat belette ze niet om echt op te gaan in het verhaal. Sorry dat ik zo vaag blijf over het project en het verhaal, maar er kunnen te veel mensen komen lezen en ik zou niet graag hebben dat er iemand mee gaat lopen. Wel kan ik vertellen dat Mukawawa’s bang zijn van mensen en als we uit de klas terug naar huis moesten, waren er kinderen uit de klas die ons zomaar uit zichzelf in veiligheid brachten in de leraarskamer, geweldig toch?? En de andere klassen willen ons nu ook voor een project, maar dat zal voor na kerst zijn, want momenteel zij n we vol gepland en ook na de kerstvakantie begint het al aardig ingevuld te raken.
Tussen het project door hebben we ons uiteraard ook geamuseerd! We zijn gaan minigolven in de stad hier. Er was echter één probleem, de minigolf was gesloten. Maar problemen zijn er om je creatieve brein aan het werk te zetten om oplossingen te vinden en als we ergens goed in zijn, dan is het wel het vinden van ietwat vreemde maar fantasievolle oplossingen. Gewapend met een keerborstel en een avocadopit gingen we naar de mingolf en ontwikkelde ons eigen sport: Het miniavocadoborstelveegspel. Geen idee wie er gewonnen is, want we geraakten het niet zo goed eens hoe de puntentelling net in mekaar zet in dit nieuwe spel:) En alweer zijn de mensen hier niet veel gewend, je had ze moeten zien kijken, toen we met een brostel over onze schouder door het stad liepen. Wij zijn Belgen, in België loopt iedereen zo rond. Zo redden we ons meestal wel, als we weer eens iets vreemds doen: “Ah, maar in België doet iedereen dat!”
Ik spring nu even over naar een volgende vrije dag, na een lange week van hard tekenen, plakken en schilderen aan het Mukawawaboek. (ja wat chronologie betreft, kan deze blog wel tellen he) Nu ja, als beloning trokken we naar Umea° (het bolletje moet op de a, maar dat lukt niet met dit toetsenbord) Er was daar een herftslichtfestival en uiteraard wilden we dat niet missen. Het lichtfestival was mooi, maar stelde eigenlijk niet zo veel voor. Wat onze dag in Umea, met het bolletje op de a, goed maakte waren de vlokjes sneeuw die uit de lucht gedwarreld kwamen. We kregen allebei een heus kerstgevoel door de lichtjes, de sneeuw en het prachtige klokgeluid. Wat jammer dat het hier sneeuwt en er ook een cm sneeuw op de grond ligt en in Övik niet, dachten we .
MAAR, toen we in Övik aankwamen stond ons een grote verrassing te wachten! Een stad bedekt met een laag van 5,5 cm sneeuw (we hebben het nagemeten) begroette ons! Wat een prachtig zicht was dat, een stad gehuld in de namiddagduisternis, gezellig ingeduffeld in een deken van witkristal… We probeerden elkaar te bestoken met sneeuwballen, maar dat lukt niet. De sneeuw blijft hier niet aan elkaar hangen en is enorm poederig. De sneeuw glittert ook enorm, alsof er een doosje glitter mee naar beneden is gestrooid. In films denk ik vaak: “ Amai die sneeuw is namaak, die blinkt te hard en dat is gewoon poeder, hoe kan dat nu!” Maar al die tijd heb ik dus niet geweten dat ze in die films Zweedse sneeuw gebruiken!
De volgende dag profiteerden we er uiteraard van om in de bergen in de buurt een wandeling te maken in de sneeuw die ondertussen al was opgehoogd tot een laag van 15 cm. En uiteraard ging zak met ons mee, goed ingeduffeld met muts, sjaal en handschoenen. Wat was het prachtig!!! Het fototoestel klikte non-stop en fotografeerde het ene kerstkaartje na het andere. Alsof de sneeuw nog niet genoeg was, maakte een prachtig gekleurde lucht ons helemaal sprakeloos!!!!!! Momenteel is dit de meest prachtige en echte winter die ik ooit meemaakte! Tijdens de opname van “we will take the pass of Moratirgul( of hoe heette die pas uit LOTR ook alweer)” viel ik met camer en al van de rosten de sneeuw in, tussen een boompje dat veel te jong was om mij te dragen.
In België geniet ik van het geluid van voorbij rijdende treinen, hier geniet ik van het geluid van voorbij rijdende sneeuwruimers die het bovenste laagje van het wegdek samen met de sneeuw afschrapen.
Tenslotte ben ik bij vandaag aanbeland. We bezochten het museum waar momenteel een tentoonstelling loopt over Astrid Lindgren. “ Hur gammal är du?”
“21 och 23”
“dan moet ik jullie allebei 50 kronen aanrekenen” (beeld even in dat dit Zweeds is!)
“of neen wacht, de teksten zijn in het Zweeds, dus als je allebei 25 kronen geeft is het wel in orde.”
“Of weet je wat, ga maar gewoon door, het is wel in orde zo!”
Ja, zo snel verandert de prijs van een inkomticket van 50 kronen naar 0 kronen en dat zonder dat we er iets voor moesten doen, buiten onze blik die het midden hield tussen een bambi- en puss in bootsblik. We raakten aan de babbel met de man achter de kassa die de sneeuw maar niets vond. Het leek meer op wat gemorst roomijs uit het hoorntje van een wenend kind dat voorbijkwam. De -20 die er in januari-februari zit aan te komen vond hij ook maar niets! Hij zei dat het soms -30 kan worden, maar dat dat niet veel gebeurt, wel laat dat deze winter maar gebeuren hoor, dan hebben we iets om mee te stoeffen en de mensen in België jaloers te maken:)
Oh ja ik zou bijna vergeten te zeggen dat we op de ouderavond in de kleuterschool ons project hebben voorgesteld, uiteraard als Mukawawa’s die hun verhaal kwamen vertellen. “Wie zijn jullie?”
Stilte
“Are you friendly?”
Stilte
Moeki (Goedele): I think thay can’t speak, No they can’t speak.
Wowo ( ik dus): give us a sign than.
Muki and wowo YES! (jagebarend schuddend met het hoofd) of NO (beegebarendschuddend met het hoofd)
Veel interactie kregen we niet, maar achteraf kregen we te horen dat de ouders enorm enthousiast waren en daardoor zullen we ons project niet enkel bij de oudere kleuters doen maar ook bij de jongste (wat een uitdaging voor mij). Ook Eva (de vrouw van Gustaf) wil ons even lenen in haar klas. Ons project gaat momenteel dus 4 keer worden uitgevoerd!!! Tijdens de ouderavond aten de mama’s en papa’s pannenkoeken en uiteraard was het daarna tijd voor fika: koffie met lekker gebak. Ja de zweden eten na alles fika:) Waarom hou ik toch zo van Zweden denk je. Vandaag ben ik naar de kapper geweest, en de kapster vroeg wat ik het leukste vond aan zweden en ja mijn antwoord kun je wel raden!
Zo, morgen hebben we Gustaf en Eva uitgenodigd voor een Ghanese avond met fufu natuurlijk en we hebben hen gevraagd om in het Afrikaans gedresseerd te komen:)
Ik sluit af met te zeggen dat Goedele en ik ons te hard inburgeren. Daarom hebben we besloten om een maximum te zetten op de fika. Dat wil zeggen dat we slechts twee keer per week fika mogen hebben. Er is echter gelukkig niets gezegd over de grootte van die fika en daarenboven zijn we met halfjes beginnen tellen, want ja sommige fika’s tellen gewoon niet als 1, daar zijn ze te klein voor…