Jul i Sverige

Ik trek snel mijn schoenen aan, wurm me in mijn skibroek en jas, wikkel me in mijn sjaal, zet mijn muts op en neem mijn wanten bij de hand. Zo, ik ben klaar om de sneeuw te trotseren.

In snelle pas wandel ik van de kleuterschool weg om even later langs het meer naar mijn school te spurten. Wat is het mooi onderweg: een besneeuwde ijsvlakte, slapende bergen en daarboven een hemels blauwe lucht. Veel tijd om ervan te genieten heb ik niet, want ik moet op tijd op mijn school zijn , voor het lesje Frans. Ik was van plan om te zingen, maar zie het toch niet helemaal zitten zo met puberende leerlingen, ik ga er dus een luisterlesje van maken.

Net op tijd wandel ik de schoolpoort binnen en ren nog nat van de sneeuw naar mijn lokaaltje. Zo, de cd in de speler en we kunnen starten…. Ja dat had je gewild he.
De cd speler wilde mijn cd niet afspelen, ok dan maar met z’n allen naar het medialokaal, waar ik wel mijn cd kon spelen, maar dan weer geen bord had… Nu ja het is gelukt…
Ik heb allerlei spelletjes gedaan met bekende Franse kerstliederen en daarna moesten ze aan de slag met de tekst van de Franse versie van Rudolf. Want ik was weer te snel geweest en had woorden in de zinnen vergeten, aan hun om die “fout” recht te zetten. :)
Het ging goed, volgens Iris, maar daar ben ik het niet mee eens… Ik vind lesgeven in het middelbaar vrij saai. Je hebt niet de interactie en vooral de fantasie die je in het lager wel hebt.

Gelukkig hebben we morgen een overlegmoment met de leerkrachten van het lager in Höglandskolan.
Deze leerkrachten werken na de vakantie met het thema “werelderfgoed”, na: de Chinese muur, het vrijheidstandbeeld, de Amazone en de piramides. Ze vragen of we zo snel mogelijk met ideetjes terug kunnen komen en zo gevraagd zo gedaan. Na het weekend staan we weer bij hen met vijf bladzijdes aan ideeën. Enthousiast vertellen we wat we allemaal willen doen en de leerkrachten werden alsmaar stiller… We hebben ze een beetje overdonderd denk ik. Nu ja, we lieten ze maar even tot rust komen en dan konden ze ons contacteren als ze meer wisten.
Ondertussen is het Mukawawaproject bij de kleinste kleuters afgerond. De laatste keer dat deze wezentjes actief waren. De kinderen hebben weer prachtige Mukairotsen gemaakt, echt pareltjes!

Vrijdags is het een spannend moment in de kleuterschool, want vandaag komt Sankta Lucia zingen.
Mmmm, ik zie het al, je kent Sankta Lucia niet? Wel, het is een feest waarbij een meisje met kaarsen in haar haar door de school, stad schrijdt en de mooiste liederen zingt. Ze wordt begeleid door andere meisjes in het wit die elk een brandende kaars voor zich houden. Uiteraard is Rudolf met een overdreven grote neus ook van de partij. Het was erg sfeervol toen ze kwamen zingen, alle kinderen in een kring op de grond, met lichtjes voor de ramen terwijl het buiten zachtjes sneeuwde, zaalig! Toen we zaterdag gingen kerstshoppen in de stad, kwam de Sankta Lucia van mijn school door de winkels geparadeerd, moooi! (elke school en elke stad heeft zijn eigen verkozen Sankta Lucia)
Zondag werd Sankta Lucia gevierd in de manege, en uiteraard was er iemand niet te houden, dus ging ik maar mee:):) Onder de bescherming van Robinhoed liep de sankta Lucia namiddag in de manege goed af en werd de valse koning John gevangen gezet, nah net goed.

De laatste week van Goedele gaat in, voorlopig toch. Ze gaat kerst vieren in België. Ik blijf hier, een witte kerst zegt me veel meer dan een regenkerst. We gaan nog snel even langs de leerkrachten om te horen wat ze nu van onze projecten vinden en warempel ze vonden het allemaal geweldig! Na de vakantie weten we alvast voor 8 weken wat te doen! Toch nog even naar mijn school spurten om ook daar alvast een project te regelen voor na de vakantie. De leerkracht van die klas vertrekt eind januari naar Londen (al was dat volgens Gustaf pas in maart), dus willen we nog snel bij haar een project doen.

We hebben nu wel even wat rust verdiend, na al dat brainstormen over projecten. Met onze zwemzak op de schouder trekken we naar het subtropisch zwembad hier in Övik.
Goedele trekt naar de vrouwenkant en ik naar de mannenkant (logisch he), ik kom in een grote ruimte met allemaal kastjes. “Hu”, denk ik “Ben ik de kleedkamers voorbij gewandeld?” Ik wandel even terug maar neen hoor, kleedkamers zijn hier niet, je kleed je gewoon uit voor je kastje, gezellig met zijn allen.
Mmmm nu maar broebbelen in de broebelbaden, afkoelen in het buitenzwembad (waar ikzeehond speelde) en glijden door de langste glijbaan van Europa. Als dat niet indrukwekkend klinkt weet ik het ook niet meer hoor.

’s Avonds komt Gustaf ons voor de deur oppikken, we gaan naar een koor kijken, waarin Carine zingt. We rijden door de donkere bossen en langs de kant van de weg branden kaarsjes. Ik vraag aan Gustaf: “ Hebben de elfjes die lichtjes aangestoken?”
Hij kijkt me even aan en antwoord diep ernstig: “Ja natuurlijk, ze proberen ons in hun bos te lokken om ons gevangen te nemen.” “Oei, don’t follow the lights” antwoord ik daar op. (ja ik heb een bepaalde film te veel gezien). Gustaf zet ons af en vlak voor hij wil doorrijden zegt hij nog: “ Je hebt mijn gsm-nummer, dus als je last zou hebben van de elfen, bel me! Dan kom ik jullie redden.”
Ja ik voel me wel thuis hier in zweden:)


Het is donderdag, mijn wekker brult me wakker op een onmenselijk vroeg uur. 03.30 staat er op mijn scherm. Goedele vetrekt vandaag vanuit Umea(weer die stomme bol) naar Brussel en ik ga met haar mee tot aan de vlieghaven. Net op tijd (eigenlijk net te laat, maar goed) komen we bij de bus aan. In umea aangekomen beslissen we om te voet naar de luchthaven te gaan. De bus komt immers te laat en taxi’s zijn te duur en voor een slee met voltallig rendierenspan is er niet genoeg sneeuw. Dus gaan we maar te voet. Als ik dit achteraf vertelde, kreeg ik verbaasde gezichten als antwoord. “Zo ver?!” zei iedereen. Toen ze veilig op het vliegtuig zat begon ik aan de voettocht terug, trakteerde mezelf op een erg uitgebreide fika en dan weer bussen naar huis.

Snel inpakken, want de volgende dag, na de kerstviering op school reed ik met de bus naar Stockholm om Anneke en Saar op te wachten!
Het was fijn om hen na 3 maanden eer terug te zien, het Ghana-team was weer even volledig. We slenterden wat door het oude centrum van Stockholm en genoten van de kerstsfeer, maar uiteraard bleven we niet in de hoofdstad. Ik was maar al te fier om mijn thuis te kunnen tonen aan hen.

Toen ik hen door de school leidde (die voor mij al doodgewoon oogt) vielen ze van de ene verbazing in de andere. Nu snappen ze wel denk ik , waarom ik hier niet weg wil. Dezelfde avond nog worden we uitgenodigd bij Gustaf voor een typisch Zweeds diner met kötbullar (mmmmmmmmmm) en weet je de naam nog van het bessenspul dat ze er bij geven Saar?

De roddels over mij werden bovengehaald, gewoon waar ik er bij zat. Tssss waar gaat de wereld naar toe.Gustaf zei dat hij Goedele en mij, zotte dozen vindt, omdat we koekjes geven aan witte schoudertassen. Niet veel gewend die zweden he.

Saar, Anneke en ik houden ons de volgende dagen bezig met wandelingen in de sneeuw en genieten van de rust. Met kerst barbecueën we op het balkon, eten chocoladefondue en geven elkaar cadeautjes van de supermarkt. Ik heb een bus afwaszeep( is dat een hint), een kurkentrekker, stickers, tijdschrift over digitale fotografie en een slee gekregen. Die slee hebben we uiteraard de volgende dagen rijkelijk uitgeprobeerd op de skipistes, wat ging dat lekker snel. Anneke en Saar zijn ondertussen al weer thuis en ik zit voor even weer alleen op het appartement. Om maar iets te doen te hebben, hou ik grote kuis!

Bedankt Anneke en saar om me te komen bezoeken, ik vond het super fijn!!!! Ik hoop dat jullie dat ook vonden.
Zo, ik ga er mee ophouden voor deze keer. Mijn was moet trouwens dringend uit de wasmachine en dan ga ik nog wat vertalen, want ik heb ondertussen nog een boek gekocht (Momo eller kampen om tiden)
Hej da° en hopelijk laat je een berichtje na!!

(ohja, Zak is momenteel niet in staat om verdere avonturen te beleven, is er toevallig een dokter op deze weblog????)