HORROR op latten

Een goeie morgen, middag, avond of iets daartussenin. Het is nu 19.37, welkom bij mijn persoonlijk vroegavondblogjournaal van acht uur. Ik vind het vrij onnuttig om eerst al mijn levenshoofdpunten op te sommen, dus laten we er meteen aan beginnen!

Na twee daagjes alleen rond te slenteren in Örnsköldsvik al fika-etend om de eenzaamheid te vergeten:), kwam mijn mamma aan in Umea°, je weet wel, dat stadje dat hier vlakbij (zo’n honderd kilometer noordelijker) ligt. Tijdens de busrit terug naar mijn thuisstad, babbelde mams onophoudelijk, maar het was ook wel lang geleden he…

De volgende dagen liet ik weer fier als een Zweedse chocoladebol (dat is hier de specialiteit dus die zullen hoogstwaarschijnlijk wel fier zijn), de stad zien! We wandelden langs de meren, de skipistes, de half bevroren zee (die wel bevriest bij -8 maar niet bij -25???) en langs de verwarmde straten in het dorp. Alles verliep mooi en vredevol: de zon scheen, er was geen wolk aan de lucht en de vogeltjes kwetterden hun mooiste lied. MAAR toen gebeurde het!!!!

“Mamma, gaan we morgen de “gula leden” (gele wandeling voor elke niet zweed) doen, dat schijnt een mooie wandeling te zijn!”. “Ja dat is goed.” , klonk het noodlottige antwoord van haar.
Vol goede moed en een tas vol eten gingen we op pad, maar het begin van de wandeling vinden was al erg moeilijk, met die wegwijzers die op half zeven staan. Nou ja uiteindelijk geraakten we dan toch op het pad. We ploeterden door de sneeuw en moesten ons hier en daar vastklampen aan de dunne berkenboompjes wanneer de weg weer eens was veranderd in een spiegelgladde schaatsbaan en vergeef me mijn adjectieven, maar daar slinger ik graag mee.

Gelukkig hadden we pinnen aan onze schoenen en kwamen we een heel eind de berg op! Toen werd de weg plots erg smal, aan de ene kant een steile rotswand en aan de andere kant recht naar benden (of toch bijna recht, maar ik overdrijf graag, zo wordt het spannender en jullie weten toch niet hoe het er in het echt uitzag he:)).

Toen we daar langs waren gekropen, al steunend op de gammele piepende reling stopte de weg en ging over in de rotswand. We trokken ons omhoog langs besneeuwde stenen en beklommen daarna twee smalle laddertjes omhoog. Daar stopte de weg weer, een ketting was het enige hulpmiddel om de dit keer wel echt steile rotswand te beklimmen en uiteraard valt net op dat moment het klepje van mijn fototoestel. Gelukkig kon ik het nog met een heldhaftige zwaai -en ja nu klink ik bijna als zak- grijpen in zijn val!

Eindelijk kwamen we aan de top, waar de wandelplaatjeszetter (zou dat een officieel beroep zijn?) geen zin meer had om nog meer wegwijzerdinges te plaatsen. Maar na lang zoeken vonden we dan toch het pad dat het donkere berkenbos in leed. Ondertussen ging de zon langzaam maar zeker en onder en wat een uitzicht had je daar!!!
“Mamma!”, zei ik, “Dit is toch echt een wandeling vanuit de boekjes he!”
“Vanuit een horrorboek zeker” antwoordde ze droog.
Maar zoals alle horrorverhalen eindigde ook dit avontuur met een ze leefde nog lang en… mmm iets zegt me dat ik verwar met een ander soort verhalen…achja. Ik vond het wel een leuke wandeling, het had misschien nog iets spannender mogen zijn.


Veel te vlug was de week om en bracht ik mams terug naar Umea° (ik moet iets vinden voor die bol!) Ik sloeg meteen twee vliegen in één klap, want ik bracht haar naar het vliegveld en kwam met Goedele weer terug die ook vandaag landde na een welverdiende vakantie in het warme zuidelijke België. Ja ja het zuidelijke België. Zo, ik vond het fijn dat mijn mams nu ook heeft gezien waar ik zit!

Umea° uitraken was niet zo eenvoudig, want de bus kwam maar niet en de taxi die we uiteindelijk deelden met andere Zweden zette ons helemaal ergens verkeerd af. Nou ja na wat ronddolen, kwamen we dan aan het ziekenhuis aan, waar een bus stopte naar het geliefde Övik!.
We waren nog niet thuis, of we begonnen meteen te brainstormen over het project van volgende week! Thuis aangekomen lieten we aan elkaar de schatten zien die van België waren meegekomen: theaterpoppen, Marokaanse theeserviezen (ik had dit eerst als theezerviecen geschreven, goed dat ik naar de Zomerschool ga in Juli), kimono’s,…

De volgende dagen werkten we onszelf in het zwee(d)t en maakte handpoppen voor ons “tussenproject” dat we een rolover noemen. Een “simpel” project dat we invoegen als aan loop naar een volgend project. Dat dit project eenvoudig, weinig tijdrovend en niet zwaar werkbelastend ging zijn is een beetje misgelopen.
Het was een project over Vrouw Holle in het eerste leerjaar. We speelden eerst een poppentheater van het verhaal en uiteraard hadden we het hele script uitgeschreven in het ZWEEDS! De leerkracht en Gustaf stonden paf dat we het hele stuk in het Zweeds speelde dat met een vrij goed accent werd uitgesproken! Om het gemakkelijk te maken, gaven we de twee meisjes uit het verhaal een naam. Het goeie meisje heette Lena en het slechte Tina. Tina had de broden in de oven laten aanbranden, dus moesten de kinderen voor Vrouw Holle nieuw deeg maken en er de mooiste broden van modelleren. Als dit klaar was, kregen de kinderen van de aardige vrouw Holle de opdracht om haar appelboom wat kleur te geven en ooooh wat werd die mooi. Het was werkelijk een geslaagde eerste dag! Gustaf vroeg meteen of we het poppenspel dat trouwens ook een prachtig decor had ook in Eva’s klas willen opvoeren en de leerkracht stelde voor om gewoon alle scholen rond te toeren en 50 kronen inkom te vragen, want dat was het volgens haar wel waard! Wij waren weer tevreden projectontwikkelaars:)


De laatste dag van dit project was de meest geweldige ooit! We wilden de kinderen een tocht laten afleggen door de hele school (dus ook door middelbaar) en dan moesten ze net zoals Lena allerlei opdrachten uitvoeren onderweg. Maar ja gewoon door de school wandelen is niet zo leuk he.
Daarom spanden we een parkoer van touwen door de schoolgebouwen, langs trappen, door gangen, lokalen,…
De leerkrachten vonden het maar vreemd, maar wel grappig en Gustaf vond het hilarisch hoe we er steeds in slagen om de hele school, inclusief middelbaar, op stelten te zetten. Was wel een mooi zicht zo’n school vol touwen. De kinderen moesten dus de touwen volgen en kregen af en toe een opdracht om de broden die ze hadden gemaakt terug te krijgen (nadat Tina die had gestolen). Zo moesten ze recepten vragen aan het keukenpersoneel, kruipen door de gangen, deuren laten opengaan met magische spreuken, stappen tellen,….

Wat vonden de kinderen het geweldig en als beloning voor hun heldhaftig gedrag kregen ze allemaal een echte levende Poolse appel!
Zo het was weer weekend, zaterdag nog wat winkelen en voorbereiden voor maandag. ‘s Avonds was het een afscheidfeest van Paula, een Duitste stagiaire. Het was enorm gezellig met lekkere hapjes (meer moet dat niet zijn he), een paar rondjes weerwolven en uiteraard salsa dansen of was het iets anders? Tja, Salsa is de enige naam van een dans die ik kan onthouden, waarschijnlijk omdat je dat ook kunt eten.

Zondag sneeuwde het weer en was het dus prachtig weer om te gaan wandelen met de slee!!! Het werd weer een hels avontuur, want onderweg kwamen we Frodo tegen, achtervolgd door de Nazgul in het roze (echt waaaaaar!) gelukkig kreeg die laatste de ring niet te pakken door de moedige tussenkomst van Goedele. Het pad was weer verdwenen, dus tegen een hek gedrukt, sleurden we ons zelf verder, al proberend niet onderuit te gaan.

Ik moet trouwens nog erg hard werken aan mijn rem tijdens het sleeën, dat gaat nog niet zo goed!
Oooh ja, op onze terugweg lang er plots een grote rioolbuis langs de weg en ja, wie legt dat nu langs de weg als Goedele en David daar passeren. Uiteraard konden we het niet laten om daar door te kruipen, hopelijk zat er nooit nucleair afval in, hoewel dan geven we mooi groen licht dat is misschien ook wel iets.

Thuisgekomen ontdooide Goedele meteen haar bevroren haar, vooraleer ik kon uitesten of bevroren haar kan afbreken. Ik dronk nog snel enkele tassen thee om mijn keel te smeren, want die avond gingen we naar een personeelsfeest in een plaatselijke theaterzaal. Maar niet zomaar een feest, met alle leerkrachten gingen we de film “Mamma Mia” zien en het was de bedoeling dat iedereen luidkeels meezong met de liederen en uiteraard deden we dat met veel plezier en enthousiasme.


Maandag moesten we er vroeg uit, om weer te gaan werken! Op school aangekomen ruilden we onze schoenen in voor skischoenen, want we werden geacht om samen met de kinderen te gaan skiën. Trekken jullie maar foto’s zeiden de leerkrachten, ja dat is wel gemakkelijk gezegd, maar ik had geen tijd voor foto’s hoor, ik moest alle moeite van de wereld doen om recht te blijven op die snertdingen. We waren nog geen 5 m verder of ik ging al onderuit op een recht stuk nog wel:).

Ik geraakte niet meer recht, en de kinderen maar lachen, totdat de leerkracht zei dat ze me beter eens zouden helpen, dankjewel juf!! Na een tijdje ging het al veel beter (lees ik viel nu nog maar om de 10 minuten ipv om de 5 minuten). Bergen (eigenlijk waren het maar heuveltjes maar sssssst) naar beneden zijn erg omdat ik niet weet hoe ik moet remmen en me dan maar gewoon op de grond gooi als ik wil stoppen, iets zegt me dat er een ander systeem moet bestaan. Goedele had hetzelfde probleem, en als ze een berg afkomt, niet kan stoppen en er op haar weg een kind staat, besluit ze maar om dat kind rakelings voorbij te zoemen en de struiken in te skiën om daar tegen een boom tot stilstaan te komen. Het kind wist niet goed wat het nu moest doen, maar toen ik begon te lachen deed dat arme kind het zelfde. Goedele en ik waren in elk geval ons gezag wel kwijt:)
Ik denk dat ik in het totaal zo’n 10 keer gevallen ben, maar hé! We hebben nu wel stoere foto’s van ons op latten!!!

Ik wil toch ook nog iets kwijt over bergop!
Dat is gewoon vreselijk, ik geraak echt niet van boven, ik glijd altijd achterwaarts terug, dus ook daar laat ik me gewoon vallen en kruip als een paracommando naar boven, mooi zocht moet dat geweest zijn. De leerkrachten vonden ons wel heldhaftig dat we mee hebben geskied, ja dank je dat vonden wij ook!:)


Na het eten begonnen we met ons Egypte project! Uitgedost in prachtige kleren zaten we in onze nomadentent te wachten op de kinderen en dronken heerlijke muntthee. Samen met de kinderen spraken we over Egypte en zijn piramides, farao’s, mummies, enz…
Ook het verhaal van het wegen van het hart beeldden we uit, waarbij Goedele de dode was die werd verslonden door het monster (ik dus) omdat haar hart te zwaar was. dat hebben de kinderen wel onthouden! Daarna stelden de kinderen zichzelf voor door hun naam in hiërogliefen te schrijven, met daarbij hun geboorte datum in Egyptische cijfers. Ja ja, weer een mooie dag was dat!!

Woensdag herhalen we deze inleiding in nog twee klassen en vrijdag beginnen we aan de bouw van een mini-Egypte met piramides, tempels, palmbomen, sfinxen, een echte nijl, bootjes,….


Ik ben nog vergeten te vertellen dat Gustaf vroeg wat ons volgende niet-schoolseproject is. Zie, hij duwt ons al op pad voor avontuur. Ondertussen hebben we al wel een leuk idee voor de komende vakantie, maar daar zwijg ik nog even over.
En ik sluit af met een kleine mededeling, vorige week was het hier in Övik -25° C, eindelijk kunnen we terug stoefen, want zo koud zal het bij jullie daar niet worden he!!! Ondertussen sneeuwt het hier al drie dagen aan een stuk (ik over drijf niet, of toch niet veel)


Zo, dat was het nieuws voor vandaag!, het is een beetje langer geworden dan normaal. Bedankt voor het lezen! Ik deed veel moeite om deze tekst neer te schrijven dus zou ik het zaaaalig vinden moesten jullie de kleine inspanning leveren om iets te schrijven. Ik vind het leuk dat je komt lezen, maar nog leuker als je iets achterlaat, al is het maar hallo!:) Tot zover mijn smeekbede.
Terug over naar studio!
Groetjes van mij