it's FIKA time

Het is weer ongeveer twee weken geleden, hoog tijd dus voor een nieuwe blog en laat ik er maar meteen een traditie van maken en starten met….
Wat hebben we weer bijgeleerd….
• Zweden zijn echt de meest vriendelijk en open mensen die ik ken!
• Muren kunnen erg goed dienstdoen als rem, als je je bocht niet kunt nemen en de vervloekte “achteruittraprem” weer eens niet doet wat hij zou moeten doen. (bravo voor wie aan deze zin aan uit kan!)
• Fietsen met een tent op de rug is pas echte conditietraining!
• Een dagboek volstaat niet om een kampvuur aan te krijgen
• Marshmellows boven een vuur zijn hemels lekker ( maar dat wist ik eigenlijk al)
• Comeniusassistenten zijn leuke en prettig gestoorde mensen
• Net als rotsen, kunnen planken weggetjes erg glad zijn
• Met een rugzak raak je niet recht uit een moeras
• In het donker kun je geen oranje wegaanduidingen op bomen zien
• Als je geen restaurantje vindt voor “fika” bel dan gewoon ergens aan
• In Stockholm kun je fufu kopen!
• Mijn immatie van de zweedse chef is lang niet slecht, vooral het gooien gaat me wel af.

Zo dat is wel het belangrijkste denk ik, laat ik nu maar beginnen aan mijn verhaal!
Het is het laatste weekend voor we naar Stockholm moeten voor de comeniusbijeenkomst. Goedele en ik besluiten om in de buurt van Övik een leuk plekje uit te zoeken om al eens te “voorkamperen” om te zien of we het wel kunnen. (wie twijfelt er eigenlijk aan) Goed beladen met zelfgebakken broodjes en wafeltjes en ander snoep (uiteraard!) gaan we op weg. Laat ik die “op weg” nog wat verduidelijken: we dragen allebij een loodzware rugzak en ook het mandje vooraan onze fietsen is tot aan de rand gevuld. Vol moed stappen we onze fietsen op en trappen de zweedse bergen in. Het is zwaar, maar een vriendelijke zweed die ons mooie bloedrode sneeuwwitjes appelen geeft maakt al veel goed. Uiteindelijk komen we aan gefietst bij een strand met het meest prachtige uitzicht ooit. Met de hulp van weer andere vriendelijke zweden, weten we iets verder op een mooi beschut plekje te vinden. Als de tent op staat ga ik het gevecht aan met het kampvuur, terwijl goedele tracht de slaapzakken te temmen, gelukkig helpt Ha-zak een beetje om zijn vrienden tot meewerking aan te manen.
Maar niemand maant het vuur aan, lap he. Het weinige papier dat ik had is op…ok dan maar hulp gaan zoeken. Niet veel later kom ik terug aan de kampplaats met de zaklamp in de mond en een stapel droog hout en krantenpapier onder de arm. Even snel een piramide bouwen, stekjes bovenhalen en hopsa het vuur is aan vooraleer je het woord “centrale verwarming” kunt uitspreken.
De avond vullen we met het roosteren van worstjes, appelen en marshmellows, zaaaaalig….Tijdens het smikkelen krijgen we een prachtig echoconcert van de ganzen. Echt waar zo’n mooie echo in de donkere nacht heb ik nog nooit gehoord!
Goed ingepakt met thermisch ondergoed, 3 truien, een onderjas, sjaal en muts kruip ik mijn slaapak in, om als een michelinmannetje heerlijk weg te dromen op een ondergrond van ongelijke keien. (maar door al mijn laagjes voel ik daar toch niets meer van)
Als we de volgende dag huiswaarts willen fietsen lijken onze rugzakken plots veel zwaarder, maar het lukt ons wel. De zwaarste berg krijgt ons niet klein, nah!
Zo ons “probeerkamperen” zit erop en het was een succesvolle try-out! Maandag weer een heel dagje op de zweedse school en de rest van de week halve dag zweeds en halve dagen Angeltskolan. Had ik al verteld dat ik de kleintjes was gaan opzoeken, ik denk het wel he.
Ik heb die week lessen gegeven over België aan 16 jarigen en ze waren wild enthousiast. Ze vroegen of ik ni altijd kon komen lesgeven. Ze hielden van mijn actieve aanpak, jeuhj. Ik heb de planten doen spreken en zelfs doen bewegen, ja ja!! Ik ga vragen of ik bij hen les mag geven over mijn ervaringen in Ghana. zal wel mogen van Gustaf, hij is zelf helemaal verkocht aan Ghana.
Het is maar een korte week, want woensdagavond vertrekken Goedele, Elise en ik met de bus naar Stockholm. Een rit van zes uren duurt lang als je er niet in slaagt om je comfortabel over de zetel te draperen en als een stomme busschauffeur je constant wakker roept als je aan een stop aankomt. Een fikkastop midden in de nacht maakt al iets goed, maar toch….
Half geradbraakt komen we aan in de hoofdstad om ongeveer 6uur in de morgen. Snel het hotel zoeken, om daar in de inkomhal in slaap te vallen in de zeteltjes zo goed als het kon,ik was weer zo slim om mijn plaats waar ik kon liggen af te staan. Nou ja zittend slapen ging ook wel:) Om 10 uur maken we kennis met de andere assistenten, wat een enorm leuke bende van overal van de wereld!!! Ik heb al vrij snel een pakt gesloten met Oostenrijk om Duitsland te veroveren en daarna de rest van de wereld. Ons rijk zal het Belgreich heten, mooi he en uiteraard mag ik keizer zijn. met z’n allen verkennen we na de besprekingen de hoofdstad op donderdag en vrijdag en zaterdag gaan we nog verder op pad met de overgebleven kern. Goedele en ik kregen ondertussen de naam “crazy belgians” opgespeld, ik heb echt geen idee waarom…mss omdat ik op de tafel sprong en gromde als een wild beest? Nee we waren echt niet meer crazy dan de anderen!
Het heeft geen zin om te vertellen wat we in Stockholm allemaal zagen, je kunt evengoed even een reisgids opslaan en dan zie je wel wat we misschien gezien hebben. Ik wil enkel zeggen dat ik misschien de boekenbeurs zal missen, maar in het museum van astriod lindgren heb ik mijn schade wel ingehaald:) ik ben, verschillende kinderboeken rijker. Ja in het zweeds:)
De anderen konden er niet echt aanuit dat Goedele en ik verder gingen kamperen en de dag ervoor nog steeds niet wisten, waar we precies heen moesten, met wat en hoe laat…grappig:) en oh ja Duitsers en Oostenrijkers doen echt overal een hele oceaan zout op!! Blah
Oh voor ik het vergeet. Op vrijdagochtend zit ik in de hal mijn schoenen vast te knopen en er komt een afrikaan naast me staan. Hij zegt vriendelijk “good morning” en ik antwoord. Dan vraagt hij hoe het met me is en wat ik hier doe. Toen dacht ik “zou ik het hem vertellen…nee….ja…
Ja ik vertel het hem: Ik heb stage gedaan in Ghana (ik zei het wel met meer woorden, maar ik zit nu al aan bladzijde 2 en anders krijg ik weer te horen dat mijn teksten te lang zijn). “In Ghana!” antwoordde hij, “Ik ben van Togo!” Sindsdien is hij onze onafscheidelijke vriend geworden hij heeft ons uitgenodigd om bij hem thuis eens fufu te komen eten (in Zwitserland) ik ken er nu twee die een beetje jaloers gaan zijn, maar geen nood jullie mogen mee!:)
Na lang zoeken hebben we zelfs een winkel gevonden in Stockholm waar ze fufu verkopen en uiteraard hebben we een hele voorraad aangelegd:)
Ok het kamperen dan. Om 16 uur komen we in het park aan en trachten we 6nze wegt4ssen de bomen te vinden, maar als het om 16 uur al begint te schemeren is dat erg moeilijk. Uiteindelijk slaan we er in om een plekje te vinden en in een mum van tijd staat de tent recht en brandt het vuur. (echt we worden snel in!!)
De volgende dag pakken we in en wandelen we nog wat verder. Goedele loopt gezwind voorop enhoort plots en harde “boenk” achter haar. Ze draait haar om en jawel daar ligt David half op de plankenweg, half in het moeras. Hij doet zijn uiterste best om tussen het lachen door recht te staan, maar de zware rugzak belet hem dat. Als ik dan uiteindelijk toch rechtgeraak vallen de twee slaapzakken en een fles water uit de rugzak. Kan ik me nog gaan bukken ook, met die zware tent op mijn rug. Wie durft te zeggen dat kamperen leuk is:) als de tent opstaat op de tweede plek, wandelen we zonder vracht nog even wat rond en wat voel ik me plots zo vederlicht.
Onderweg krijgen we weer zin in fika, en daar we geen cafe of restaurant vinden, wandelen we lukraak naar wat mensen die voor hun deur staan en vragen of we ergens fikka kunnen nemen. Ze antwoordden dat het dichtsbijzijnde cafe nog erg ver is, maar dat we welkom zijn om bij hen een kop koffie te drinken en een gebakje te eten. Uiteraard slaan we dat niet af en als blijkt dat de vrouw des huizes een leerkracht is die in Afrika heeft lesgegeven, is het gespreksoderwerp weeral bepaald. (nu denk ik er plots aan dat de Togonees vanuit Stockholm EWE sprak!!!!!)
Onderweg terug naar de tent kregen we toch wel even schrik… in de verte tussen de bomen zagen we een beer!!!!Echt waar, als je stil was, dan hoorde je hem snuiven. We hebben er een mooie foto van kunnen nemen!!!! We waren echt blij, onze eerste beer in zweden!!!
Verder ga ik niet uitweiden, de foto’s zullen wel voor zich spreken. Enkel wil ik nog benadrukken dat 26 oktober onze nationale anti-ruziedag werd gevierd. (voor meer uitleg zie goedele) Uiteraard vierden we dat in gezelschap van een lekkere fikka. Al wie weten wil wat fika is moet maar naar zweden komen, weet wel dat ik al een echte fikanees ben geworden (het heeft dus met eten te maken).
Vanuit Stockholm nemen we op dinsdag de trein terug naar huis, allez ja naar huis…de trein rijdt tot in Sundsvall en daar moeten we met de bus verder. Het duurt nog een uur voor de bus komt en uiteraard hebben we honger, we gaan dus opzoek naar iets eetbaar. Daar is een Mac donalds hoor ik jullie zeggen !Neen!!! Zei ik nu niet net, we gaan opzoek naar iets EETBAARS!!!
Een beetje verder zien we een Western Saloon. Buiten staan wat raar geklede meiden te roken met een glas alcohol in de handen. We twijfelen, zouden we binnengaan? Uiteindelijk trekken we onze stoute schoenen aan en schaatsen over de spiegelgladde parking naar de ingang van de saloon. Binnen heerst een drukke gezelligheid, twee cowboy’s spelen live muziek en worden fel aanbeden door een lange tafel lachende gasten. Hier en daar staan er in de saloon poppen gekleed als indiaan en cowboy en overal siert de Amerikaanse vlag de tafels. Ja ja we hebben het weer gevonden. We vragen aan de serveuse of we iets KLEINS kunnen eten. Ze knikt en wijst naar het buffet. We pakken onze bordjes en schuifelen ernaar toe. Zuurkool, salami, brocoli, ribbetjes en een overvloed aan gebraden worst vormt onze maaltijd samen met wat Frans brood en aardappelsalade. Kan het nog Zweedser? Ja waarschijnlijk wel:)
Nu ja het wordt ondertussen tijd om de bus op te zoeken. Na een half uur wachten is er nog steeds geen bus…of beter gezegd onze bus is er nog niet. Want een andere bus komt aangegleden en opent zijn deuren. “Rijdt u naar Övik” vragen we (in een mengeling van zweeds en engels). De busschauffeur antwoordt met een droge neen en zegt dat er hier helemaal geen bus naar övik rijdt, maar we moegen met hem mee naar de busstopplaats waar er om 2 uur snachts wel een bus zou komen naar Örnsköldsvik. “Slik” ja jij zou ook slikken, als het nog maar 22 u was…
Nou ja we besluiten toch even te wachten op de busstop, want volgens onze papieren zou er ook een bus moeten zijn om half elf, maar ook die komt niet opdagen…
De hele tijd al waren er achter ons mannen bezig twee vrachtwagens in te laden. Ja, en ons kennende stappen we erop af en vragen: “Hoi gaan jullie toevallig naar Övik?”
“ah ja, hij gaat er heen!” is het antwoord en voor we het weten zitten we met al onze bagage in de cabine van de vrachtwagen en rijden door de koude heen naar het Noorden. Ja door de koude heen, want hoe dichter webij Övik komen hoe meer de thermometer zakt. Het eindresultaat is -7 graden. Brrrr. Als we aankomen wil ik eens laten zien wat ik kan en uit de vrachtwagen springen. Uiteraard stond ik er niet bij stil dat het bij -7 graden wel eens glad zou kunnen zijn, dus na een tekenfilmachtige poging me recht te houden ga ik onderuit en knotsenbol tegen de deur van de vrachtwagen. De chauffeur en Goedele komen meteen bezorgd afgerend, of was het eerder ramptoerisme? :)
Nu spring ik meteen naar de avond van de volgende dag. We gaan samen met Elise en Julien naar de plaatselijke cinema. En wat ga je zien in een zweedse cinema? Inderdaad de film van Abba! De abba liedjes spoken dan ook door mijn hoofd:)
Zo, ik typ nu de laatste letters op mijn blog terwijl ik de restjes van onze zelfgemaakte fufu van mijn vingers lik.
Ik zeg jullie tot ziens en vertel enkel nog dat de eerste sneeuw hier al gevallen is en dat het om 16 uur al lijkt alsof het 21 uur is. Erg leuk is het niet, en dit is nog maar het begin….
Zo ik ga nog wat verder werken aan mijn lesjes over Ghana die ik gepland heb te geven. Geen idee of ik ze wel mag geven, maar ik regel wel iets:) en oh ja maandag gaan we met de directie naar een ijshokeymatch, dan zijn we pas echt officieel Övikanezen.






Zak verslaat beren!!
Goedele en David besloten om te gaan kamperen in de gevaarlijke wildernis. Natuurlijk kon ik dit zomaar toelaten zonder mijn vakkundige aanwezigheid. Iedereen weet dat ik een super talent ben in het opzetten van tenten, het maken van vuren, houtsprokkelen, vissen vangen met een stok en het opsporen van veilige, niet glijbare en goed toegankelijke wegen. Een slaapzak heb ik niet nodig, als ik slaap ben ik immers zelf een “slaap-zak”, ja mijn mama noemde me ook altijd zo: haar kleine snoezige slaapzakje. Ahum, laat ik nu maar verder gaan ja,mmm.
In het bos liet een van die stomme bomen, die niets anders doen dan staan, me vallen over één van zijn doelloze wortels. Ik was helemaaal vuil, stel je voor. Ik was echt kwaad! Zo kwaad dat ik mijn riemen aanspanden, naar de boom rende en hem in een handomdraai in de knoop legde, op de knoop staat netjes!
Na deze rechtzetting (of knoopzetting) was het tijd om even uit te blazen aan de rand van een rustgevend kabbelend riviertje waar de visjes vrolijk in zouden rondspringen, moesten deze erin zitten.
Plots doorbrak een oorverdovend lawaai de stilte. Een enorme boom viel met al zijn hebben en houden naar beneden en versperde de volledige weg. PANIEK!!!!! Goedele en David konden er ni onder ni , ze konden er ni naast ni, ze konden er ni door ni, ze moesten er over hop hop hop. Edelmoedig als ik ben, stelde ik mijn hulp meteen ter beschikking. Ik hielp de twee angsthazen over de reusachtige versperring heen!! He he weer een goede daad, moest er een zakkenhemel bestaan had ik er zeker al een plaatsje:). Oei wat horen we nu…een licht gegrom komt dichterbij. We worden muisstil, onze adem klinkt als een gongslag in de stilte…We gaan op berenjacht, we gaan op berenjacht…..daar daar tussen de bomen zie je hem. Ik zie nog net hoe de beer gewelddadig een late oktobervlinder verslind. Arm dier, daar we niet hetzelfde lot willen ondergaan slopen we stilletjes weg. Oei, het werd donker, ik stelde voor om terug naar onze kampplaats te gaan en meteen hout te sprokkelen voor ons vuur!!
Niet zo veel later zaten we gezellig met z’n drieën rond het vuur marshmellows te roosteren, wat kan het leven van een zak toch zalig zijn.
Je ziet met mij loopt alles goed, so if you need me darling , can’t you hear me. Send a SOS!