eindelijk bericht

Dag 1: 4/02/08

Het is zover, maandag 4 februari! Ik neem nog snel afscheid van mijn kamer, de straat,…en stap vlug de trein in naar Zaventem.
Goedele, Yannick, Saar, Anneke en ik wachtten vol ongeduld op de luchthaven, zonder eigenlijk goed te beseffen wat er komen zou.

De eerste vlucht was het een vliegtuig bijna voor ons alleen, dus maakten we er een vrolijke muzikale vlucht van, zonder uiteraard andere passagiers te storen.

Na enkele rondjes te draaien boven de luchthaven van Heatrow, konden we dan eindelijk landen, zo ver waren we al!

Zonder problemen begaven we ons naar de juiste terminal en we voelde ons meteen erg bleek tussen al de andere passagiers. Het werd als maar spannendere, al besefte ik nog steeds niet dat ik voor drie maanden naar Ghana ga.

We stapten op en zochten onze plaatsjes, even zat de schrik erin, toen de stewardess aan een passagier vroeg: “Waar vliegen we nu weer naar toe?”
Mooi mooi, is dat gelukkig wist de piloot wel waar we heen moesten.

We stappen met ons vijftal van het vliegtuig en werden meteen heerlijk overspoeld door de Ghanese temperaturen. We zeiden tegen elkaar dat de reis bijzonder goed verlopen was en ja, zoiets zeggen, is het noodlot tarten…. We hadden beter gezwegen:)

Wij zijn dan wel ter bestemming, maar onze bagage niet. Niemand van ons zag zijn rugzak over de band rollen…

Zit u hier voor iets tussen, meneer de Roze krokodil?
Nu ja, keep on smiling! Dat is wat we deden, blijven lachen, op zich is het ook wel grappig.
Hopelijk volgt de bagage nog, met alles erin…

Na het hele papierwerk, om onze verloren bagage aan te geven, namen we afscheid van Goedele en Yannick, die het hopelijk ook goed stellen nu en op de juiste plaats zijn terecht gekomen.

Wij kropen het rodekruisbusje in en ‘vlamde’ richting Kpando over een onverlichte weg die een gat van duisternis verdween. Who can say where the road goes?

Na veel gehobbel en gebobbel over de rijkelijk aanwezige verkeersdrempels, kwamen we aan in de compound.

Ik besef nog steeds niet dat ik Ghana ben, maar buiten de warmte en de heerlijke geur van gedroogde gras heb ik nog niet veel ervaren…









Dag 2
5/02/’08

In de vroege ochtend schoot ik wakker van het geschreeuw van de Moskee.
Na even woelen, besloot ik dan maar om op te staan en buiten in de ochtendzon leerde Franklin, mijn eerste woordjes Ghanees.
We hadden even het ‘kot’ voor ons alleen, daar de anderen waren gaan lesgeven. Wij profiteerden ervan om onze eerste voetjes buiten te wagen, maar ver durfden we niet…
We trokken dan maar terug naar onze kamer…
Na de lunch beseften we pas echt dat we in Ghana waren, door het bezoeken van de plaatselijke markt.
Mensen krioelden er door elkaar, met hun koopwaar op het hoofd. Verschillende geuren kringelde door elkaar. Deze enorme dosis aan cultuur was zaaaaaaaaaaaalig en welgekomen, eindelijk kwam ik tot het besef dat ik in Afrika zat. We kochten ons avondmaal bij elkaar en keerden terug naar de compound.
Daar leerde Collins, een kindje uit de buurt, mijn eerste woordjes EWE!

Dag 3:
6/02/08

Het is al dag 3, zo snel gaat dat. Het eerste wat ik deed vandaag was samen met Franklin bellen naar de vlieghaven. Er verscheen een grote glimlach op m’n gezicht toen de dame aan de andere kant van de lijn zei dat de bagage gearriveerd was.
Meteen na het ontbijt reed Franklin met ons naar Accra. Het was een prachtige, maar warme en lange rit van 3 uren.
Maar wat een uitzicht, het was onbeschrijfelijk mooi! Een zee van palmbomen, bananenbomen, papayabomen, waaruit trotse bergen uitrezen.
Af en toe kwamen we voorbij een dorpje, dat ons erg aan plankendeal deed denken. :)
Na het ophalen van de bagage werden we op een kruispunt tegengehouden door een kwade verkeersagent. Dus oplossing: we namen hem mee het busje in, reden wat rond en dropte hem daarna op dezelfde plaats en het was geregeld.
’S Avond was het een vrolijke boel, de kinderen uit het weeshuis kwamen aan de compound om zich samen met ons uit te leven op een foute playlist. In het begin zaten wij drie nog afwachtend op een muurtje, maar na enkele ‘foute’ nummers begaven we ons tussen de schaterlachende kinderen op de dansvloer.
Morgen worden we geïntroduceerd aan de koning van Agebenoxoe!

Dag 4

7/02/08

Om half acht ging de wekker, niet dat het nodig was, want de moskee maakt me toch telkens wakker om 5 uur. Ik schoot eindelijk in mijn eigen kleren, leve de bagage!!
Na het ontbijt reed Franklin ons naar het huis van de koning voor onze officiële introductie. Daar de koning er niet was, verzameld Franklin een groep aan ouderlingen en belangrijke mensen van Agebenoxoe die ons vriendelijk welkom heette in Agbenoxoe. Het was een beetje overrompelend, al die oudere mensen die voor ons zaten. We wisten niet goed hoe we ons nu moesten gedragen. Het is niet eenvoudig om te weten wat er binnen hun cultuur als respectvol aanzien wordt. Het is moeilijk om jezelf te blijven op zo’n momenten en te weerstaan aan de neiging om veilig in je schelp te kruipen. Ik voelde me door deze officiële verwelkoming een beetje overweldigd, zeker toen Franklin zei, dat ik als man het team even moest voorstellen, brrrr!
Hierna trokken we met enkele van deze mannen naar de school in Agbenoxoe waar we zullen werken aan ons project.
Enkel in deze school, daar het education-centre blijkbaar niet bestaat…
Nu ja, we bezochten eerst de kleuterschool, waar we begroet werden met enthousiast gezang. Daarna gingen we naar de lagere school en stelden we onszelf voor aan het leerkrachtenteam, de ‘headteacher’ leek ons in elk geval al erg enthousiast. We waren bang om mee te delen dat we niet zoals de anderen de bedoeling hadden om klassen over te nemen, maar meer op leerkrachtenniveau en klasdoorbrekend wilde werken. De kleuterschool, lagere school en lagere secundaire school zijn er dicht bij elkaar gevestigd, daarom zullen we misschien proberen om niveaudoorbrekend te werken, maar laten we beginnen met klasdoorbrekend!
Later toen we terug thuis waren (jawel, Ghana is al mijn thuis :)), was ik met Franklin en Saar aan het praten, tot er plots een heerlijke geur uit de keuken kwam en ja, wie mij kent weet dat ik daar niet aan kan weerstaan, dus ik begon ik de geur op al ‘sniffelend’ op te snuiven.
Franklin lachte en zei dat een kok steeds zijn neus volgt, hij herkende het en vond het erg grappig! (Franklin is zelf ook kok van opleiding)
In de namiddag waagden we het om een wandeling te maken in de buurt en dat nog wel op het heetst van de dag. Het was zalig om door het Afrikaanse landschap te kuieren en iedereen die naar je kijkt, zwaait en roept. Van deze drie laatste dingen geniet ik erg, dat ga ik missen na drie maanden. Ik hou wel van wat aandacht:)
Ik voelde mezelf weer erg wit vandaag…
En Ghana heeft vandaag verloren tegen Kameroen, jammer…

Dag 5:
8/02/’08
Vandaag was het een beetje een nietsdoedag. ’s Ochtends zijn we even met drie buiten gaan zitten om te brainstormen over ons project. Vooral de manier waarop we ons project zouden communiceren naar de leerkrachten was onderwerp van discussie.
We moeten van bij het begin rekening houden met de achtergrond, behoeften, ervaringen, motivatie van de leerkrachten.
Het plan om de leerkrachten te helpen samenwerken over de niveaus heen gaan we waarschijnlijk trachten te realiseren.
Er is geen leerkrachtencentrum, zoals ons verteld werd, maar geen nood, we doen het dan gewoon op school. We willen proberen de leerkrachten één keer om de twee weken samen te krijgen om te praten over hun problemen in de klas, hun ervaringen delen en zo leren van elkaar te leren. Volgende week starten we met een observatieweek en voeren we een eerste deel uit van onze evaluatie, namelijk de tekeningen van de kinderen. We vertelden onze plannen aan Franklin, die meteen erg enthousiast was over het feit dat we het breder zien dan gewoon een klas overnemen. Vooral het gegeven dat we willen werken aan het zelfbeeld van de kinderen, vond hij geweldig. Hij heeft zelf ervaren hoe een laag zelfbeeld, veroorzaakt door armoede een nefaste werking heeft gehad op zijn schoolprestaties. Hij vertelde honderduit over zijn jeugd (en we werden er echt stil van…) en een mooi verhaal:

De zee spoelt ansjovissen op het strand, op een dag was er een kindje die telkens een visje op het droge kwam, het snel weer in de zee worp. Na een tijdje kwam zijn groetmoeder hem halen om te eten, hij wilde niet, hij wilde de vissen terug in de zee werpen.
“het is nutteloos” zei de grootmoeder, “de vissen spoelen steeds op het strand, daar kun je niets aan veranderen.”
Het kind wandelde mee naar huis, maar keek nog een laatste keer over zijn schouder naar de branding van de zee en zag hoe een vis op het droge werd geworpen. Snel liep hij terug en gooide de vis terug. Hij zei tegen zijn grootmoeder: “tenminste voor de tijd dat ik er was en op de plaats waar ik was, heb ik hen kunnen helpen, heb ik hun leven ietsje verlengd, voor de tijd dat ik er was heb ik besloten iets goeds te doen.”

Franklin overspoelde ons met verhalen een zin die we alle drie onthouden hebben en die ons dus erg raakte:

When you fall, don’t make your falling point to a sleeping point.
Na de wijze woorden van Franklin zetten we terug een aardige stap in de omgeving, die zo prachtig is. De kleuren en geuren zijn onbeschrijfbaar en niet vast te leggen op foto of met woorden. Je moet er zijn om te begrijpen wat Ghana is…
En morgen is het foe foe tijd!!
Leuk leuk, Franklin beloofde ons te leren hoe je het maakt, dus binnen 3 maanden kunnen we België veroveren met heerlijke foe foe!

Dag 6:
9/2/08

Het is al zaterdag, nog één dag en de eerste week zit erop, zo snel dat het gaat.
Meteen na het ontbijt, dat hetzelfde is als de vorige dagen en waarschijnlijk ook hetzelfde zal zijn als de volgende dagen, trokken Saar en ik weer naar buiten, het wordt moeilijk om nog niet begane paden te vinden, maar het is ons gelukt. We waren er ook bijna in geslaagd verloren te lopen…
Anneke was er deze keer eens niet bij, zij ging met de anderen naar de pottery.
Toen de zon begon te branden, keerde Saar en ik terug naar de compound, waar Franklin het internet aan het instaleren was, dus met een beetje geluk hebben we binnenkort internet in huis, en hoeven we dus geen lange trip te maken.
De lunch bestond vandaag uit gebakken banaan met bonen, corned beef en tomaten.
Het klinkt vreemd, maar het was zo heerlijk, geloof me!!
Na de lunch was het weer even niksen, om de uren van de warmte te doden…
Pfff, zo niksen is niks voor mij. Het is goed voor even, maar ik ben te graag bezig.
Na uren doelloos dolen door de compound, was de temperatuur draaglijk om naar de markt te gaan. Naar de lokale markt gaan is ook steeds een hele belevenis.
Tussen alles door babbelden we ondereen wat over hoe we ons project concreet zouden aanpakken. Ook maakten we plannen over wat we allemaal zouden bezoeken in de komende weekends. Saar en Anneke maakten vandaag hun eerste foe foe en jawel, het is vastgelegd op video!


Dag 7
10/2/08

Vandaag bezochten we ’s morgens de kerk, waar de dienst in openlucht plaats vond. De mensen zaten onder geweven afdakjes de mis te volgen.
Het was een hele belevenis met veel gezang en gedans. Iedereen was op zijn paasbest gekleed, het was echt een kleurrijke bedoening.
We verstonden geen woord van wat er gezegd werd, maar dat maakte het verschijnsel des te charmanter:)
Wat erg opviel, was dat er zeer veel geld werd opgehaald. In een dansde stoet gingen de mensen naar het midden, om geld te donneren in een houten bak.
Op het einde van de mis vond er een veiling plaats van voedingsproducten.

Na de lunch was het even nietsdoen, voor actie was het te warm.
Na de middag leidde een kind ons door de nog onbekende straten in de omgeving. Trots liet de jongen zijn hut zien in de minder begunstigde achterbuurt.
’s Avonds waren het frietjes, moesten we België missen, dan is dat met deze weer goed gemaakt.


Dag 8
11/02/08

Het is de eerste dag school voor ons! Voor de school startte werd de dag geopend met gezang en tromgeroffel van de kinderen. Dit was echt geweldig om te zien, zo indrukwekkend!
We observeerden elk in een andere klas.
Ik observeerde in het tweede leerjaar en in het 3e leerjaar.
Wat me opviel was het enthousiasme van de meeste leerkrachten. Ze willen wel interactief lesgeven, maar weten niet altijd hoe ze het moeten aanpakken. Ik had eigenlijk verwacht dat het schoolsysteem van Ghana meer verschillen ging vertonen.
Ik kan echt niet beschrijven wat ik voelde als ik in het klaslokaal zat…
Het lokaal was volgepropt met houten banken en het bord was op de muur geschilderd. Didactisch materiaal ontbrak aan de muren, maar dat wisten we op voorhand al.

Als je door de deur naar buiten stapte, stond je meteen in de warme Afrikaanse zon met een prachtige uitkijk over het Voltameer.
Het was een onvergeeflijke ervaring (alweer)!

Bij dictee in de 5e klas was het grappig om te zien hoe elke leerling, en jawel elke leerling heel demonstratief spiekbriefjes gebruikte….
De leerkrachten zien er naar uit om met ons samen te werken, mooi mooi!!!

Na de lunch was het weer even tijd voor onszelf, die we gebruikten om nu de wat ruimere omgeving te gaan verkennen.
Anneke kroop weer achter het stuur en vond deze keer wel de achteruit. Gisteren moesten we de auto eerset achteruit uit de ‘garage’ (lees: op scheve palen gebouwd afdak) duwen, vooraleer we vooruit konden rijden, we zijn flexiebel!
We reden tot agbenoxoe en liepen van daaruit het dorp door en wuifde naar alle kindjes die ons luidkeels yovo yovo toeriepen en naar de dorpsoudsten die voor hun deur van de milde avondzon genoten.
Toen we het dorp uitwandelde werden we onthaald door een overweldigende natuur. Links van ons vergezelde in de verte het Volta meer ons.
Door het groen wandelde we tot in Dafo, waar een vriendelijke Ghanees ons rondleidde.
Hij liet ons de school zien van Dafo, en dat is pas de school die ik opvoorhand in gedachten had. Het beantwoorde echt aan het stereotype beeld.
De muren waren maar half gebouwd en een dak was er maar voor een gedeelte, ook het dorp zelf was veel primitiever dan Agbenoxoe en Kpando.
Het was een mooie deugddoende wandeling!

’s Avonds nog even brainstormen over de dag van morgen, zodat we toch nog iets functioneel gedaan hadden!

Dag 9
12/02/08

Vandaag trokken we terug naar school om enkele klassen te ovsereveren. We trokken ook naar de kleuterschool en het middelbaar, om zo een beeld te kunnen vormen van de overgang tussen de verschillende niveaus. Voor de middag heb ik een mooie les gezien, waarbij de leerkracht echt zout en suiker en water gebruikte om met de klas te experimenteren rond oplossingen. Mooi was dat!
Vanaf dat deze les gedaan was stopte de leerkracht, voor 45 minuten hebben de kinderen niets gedaan. De leerkracht zei me dat hij een les wel genoeg vond, omdat de kinderen anders verward zouden worden.
Morgen gaan we ons eerste deel van de resaerch toepassen. We zullen de kinderen van het eerste en 6e leerjaar zichzelf laten tekenen. Deze tekeningen willen we dan onderling, maar ook met de tekeningen van kinderen uit België vergelijken.
Ik ben benieuwd naar het resultaat, want momenteel hebben we het gevoel dat er erg weinig uit de kinderen komt. Daarom laten we de talktalk box nog even wachten, tot de kinderen ons beter kennen.

Na de middag trokken we terug naar Dafo. Deze keer wilde we wat verder wandelen, tot Dafoto (aan het meer). De andere meisjes wilde naar Fesi en stelde voor dat ze ons aan Agbenoxoe afzette en dat ik belde als ze ons terug moesten komen halen. Ik had een nummer van één van de meisjes, had belwaarde en voldoende batterij, dus we konden op weg.
In Dafo kwamen we terug de vriendelijke man van gisteren tegen die ons met een brede glimlach langs smalle paden naar Dafo to leidde.
Toen viel mijn mond pas open…
Dit was nu eens echt een Afrikaans dorp van de meest cliché gedachte.
Overal lemen hutjes en grote potten op het kookvuur, visnetten die overal verspreid lagen en kinderen die ons aankeken alsof we het grootste wereldwonder waren.

Het was een vreemde gedachte te weten, dat de meeste van deze mensen nooit hun dorp verlaten en dus niets anders kennen…
Ook vreemd dat dit dorp zo dicht bij de andere dorpen ligt en toch zo verschillend is!

Toen kwamen we langs nog smallere paden door het riet aan bij het meer.
Vissersboden meerden aan, vrouwen haalden water, mannen waar aan het vissen, kinderen aan het spelen en in de verte voeren bootjes voorbij…
Aan de kant van het Volta meer toornde een berg boven het landschap uit.
Zo’n mooi zicht was dit laatste niet, want de berg stond in lichterlaaie. We waren er steeds vrij ver van verwijderd, maar toch konden we tijdens onze wandeling het hout pijnlijk horen kraken…
Toen we voldaan waren van het prachtige beeld van het Voltameer, gingen we terug naar Agbenoxoe waar ze ons zouden oppikken, het werd ondertussen al lekker donker en hou je vast want nu komt het.
Anneke zei: “David, neem al vast je gsm en bel dan we er binnen een uurtje of twee wel zijn.”
“Ah ja, goed plan” zei ik. Ik greep in mijn ene broekzak…………….leeg….
Ik greep in mijn andere broekzak………..leeg…………..
Wie mij kent, weet dat dit moest gebeuren. Ik en gsm’s dat gaat nu eenmaal niet samen.
Ja, ik had mijn gsm dus niet bij en ik was de enige die een nummer van de anderen had. Probleem want Kpando is erg ver om te voet te doen, zeker in de duisternis.
Nu ja, dat zijn zorgen voor later. We wandelde dus verder en verder tot in Agbenoxoe en keken argwanend naar de grote branden op en rond de berg….De brand verlichhte de lucht in een onheilspellende oranje gloed….
De lokale mensen bleken er niet van wakker te liggen, zulke branden komen hier erg vaak voor…
Ik vind het vreselijk voor de vele natuur die in vlammen opgaat die het huis vormde voor tal van dieren, maar sorry ik word sentimenteel…
Uiteindelijk zijn we met de taxi thuis geraakt, waar we kregen te horen dat Fanny ons was gaan zoeken. Franklin vertrok onmiddellijk om Fanny te gaan zoeken. Even later kwam zij terug aan en Franklin niet :)
Het was even een zottekot, maar alles is terug goed!!!

Dag 10
13/02/08

Elke woensdag is het op school van 8 tot half 9 eerst een soort van aanbidding van God, met de gehele school. Al de kinderen werden in een lokaal gepropt en er werd gezongen en gedanst. Ik durfde nu nog geen foto’s en film maken, maar dat komt nog!
Het was fijn, en indrukwekkend om al die kinderen samen te horen zingenen en springen.
Nadien hadden we gepland om even nog te observeren, maar de leerkracht van het eerste was er nog niet, dus besloten Saar en ik, na overleg met de headteacher, dat we onze rechearchles nu deden, ipv na de pauze.
We lieten de kinderen zich eerst even uitleven door tal van bewegingsspelletjes en klapspelletjes.
Daarna lieten we na een erg lange inleiding (maar dat is hier nodig, om alle kinderen mee te krijgen), de kinderen zichzelf tekenen. Na veel individuele begeleiding tekende elk kind wat er van hem gevraagd werd. We zijn tevreden over het resultaat!
We ondervonden wel, dat het niet zo eenvoudig is, om voor een Afrikaanse klas te staan, en nu
waren we dan nog met twee…

Na de pauze wilde ik observeren bij de leerkracht waarbij ik een week ga staan.
We geven elk in een klas een week les, om zo te ondervinden hoe het is om voor de klas te staan in Afrika. Ervaring is onontbeerlijk vooraleer we tips kunnen geven en meetings kunnen organiseren.
De leerkracht was 5 seconden in de klas en verdween plots, hij riep me na, dat ik maar verde moest doen met zijn les, want hij moest naar een personeelsmeeting…
Ik kon dus op twee manieren reageren:
a. Foert, ik heb niet voorbereid, dus doe niks!
b. ik geef de kinderen les, en verzin ter plaatse iets om de kinderen functioneel bezig te houden.

Ik koos uiteraard voor b.
Ik zette de les verder die de leerkracht begon: een leesles rond een tekst waarmee de kinderen al drie dagen op dezelfde manier mee aan de slag zijn gegaan.
Ik heb veel vragen gesteld bij de tekst die de kinderen lazen, zodat ik meteen kon toetsen hoe responsief de kinderen zijn. Je moet enorm hard ‘sleuren’ en je vraag opp verschillende manieren herformuleren en voldoende tijd geven vooraleer de kinderen durven antwoorden. Vanaf het moment dat één kind regelmatig antwoordde, liep het los en begonnen ook de anderen spontaan op mijn vragen te antwoorden.
Daarna heb ik wat spelletjes verzonnen zoals pictonary met woorden uit de tekst en galgje. Daarna klapspelletjes en uitbeelden van dierengeluiden, jawel zelfs het paard, maar ik hinikte niet mee, wat dat schrikt kinderen af (ik spreek uit ondervinding).
Er was nog steeds geen leerkracht, dus heb ik ook hen de tekening van het zelfbeeld laken maken.
Ik voel dat het volgende week een vermoeiende week gaat worden, maar wel een toffe week met voldoende voldoening. Het doet raar om in een Afrikaanse klas te staan…
Vanochtend dacht ik nog, toen ik opstond: “ik ben in Ghana, ik ben echt in Ghana…..mmmmmmmmmm
Ik heb trouwens het gevoel dat ik hier al veel langer ben dan 10 dagen. Ik ken al een klein arsenaal aan woorden en kan mensen zonder problemen in het Ewe begroeten. Ook de vriendelijkheid van de mensen en de warme zon ben ik al helemaal gewend geraakt.
België?? Wat is dat ook al weer???