heimweedip en lelijke uitzichten

Op een avond rinkelde mijn gsm, ik liep vliegensvlug in de richting van het lawaai, zocht tussen mijn netjes gestructureerde chaos tot ik hem eindelijk vond, keek naar het nummer dat op mijn scherm verscheen en nam af. “Hey hey Gustaf. Hur är det met dig?” Het was dus Gustaf aan de andere kant van de lijn. “Zet snel ‘channel 1’ op” zei hij enthousiast(ja in het zweeds dan he), “Er is een documentaire over België!”
De tv sprong aan en Goedele en ik plofte in de zetel om een naar een stukje België te zien. Wat was het vreemd om Antwerpen op een Zweeds televisiescherm voorbij te zien flitsen.
Wat ik onthouden heb uit de documentaire is dat Belgen veel chocolade eten, bier drinken, van lekker eten houden en veel zotte kuren verkopen (en dan verwijten ze ons dat we de Belgen een slecht imago geven ja ja…)
Nu ja door het zien van mijn vaderland kreeg ik toch wel een sterk gevoel van heimwee en om daar mee om te gaan, nam ik pen en papier en maakte een lijstje van de dingen die ik zeker wil doen als ik in juni terug in België ben.
Het “ikmisBelgiezohardenwatzalikdoeninBelgiëterugzijnlijstje”:
• Winkelen in de Ikea in Wilrijk
• Luisteren naar een cd van Abba
• Een boek van Astrid Lindgren lezen
• Koken uit het kookboek van Christer Elfving
• De film Mama Mia zien (nog eens)
• Eindelijk nog eens Knacke bröd als ontbijt eten
• Al de afleveringen zien van die ene kok uit de Muppetshow
• Op elk uur van de dag een chocolade bol eten en daarna spijt hebben

Buiten deze opwelling van vroegtijdige heimwee is er uiteraard nog veel gebeurd!
Na een succesvolle week op Angetskolan, gingen de schuchtere Mukawa’s op bezoek bij de oudste kinderen van de kleuterschool van Höglandskolan. Ook hier deden de kinderen met veel enthousiasme en inlevingsvermogen mee. Het was een hele ervaring voor me om ook eens bij deze jongere kinderen te staan en het beviel me erg, want wat een fantasie hebben die!!! De kinderen wilden meteen constructies maken van honderden ladders om ons te helpen. We hielden het toch maar bij eenvoudige knutsellesjes waarbij smossen centraal stond, oooh wat heb ik me geamuseerd. Soms vraag ik me af wie zich nu het hardste amuseert, de kinderen of wij, de leerkrachten?:)
Vooral het schilderen van de Mukairots vonden de kindertjes erg geweldig en ze hebben het zo goed gedaan dat de koning hen persoonlijk kwam bedanken. Dat is toch een hele eer niet? Kunnen jullie zeggen dat je bezoek hebt gehad van de Mukawawa koning? Nee ik denk het niet hé!?
In het weekend snoven we de kerstsfeer op tijdens de kerstmarkt in Övik, in hoeverre er daar iets kerstig te snuiven viel. Bijna elk kraampje verkocht zoetigheden, zijn we in Zweden of niet? Uiteindelijk lieten we ons verleiden om een zakje karamelletjes te kopen bij een groep studenten die op project gingen in Afrika, die moesten we toch steunen niet?
‘s Avonds nog wat vals zingen met een leutige internationale bende op het appartement van Elise, dan nog enkele rondjes “weerwolven” en de zaterdag zat er weeral op. Wat gaan de dagen hier veel te snel… Ps: “Ik ben de weerwolf niet!”
Zondagavond kwamen Gustaf en Eva om Fufu te eten. ( ik bedenk me net dat dit eigenlijk de zondag voordien was, maar ik laat het staan, daar ik niet meer weet wat we deze zondag dan weer deden) Ze waren netjes in het Afrikaans gekleed, dus lieten we ze binnen. Met miss Bell op de achtergrond, het waskommetje in het midden van de tafel en het smakelijke geluid van ons geslurp zat de Afrikaanse stemming er al goed in, dan nog veeeeeel te veeeeel Afrikaanse foto’s kijken, totdat Gustaf en Eva zeiden dat ze echt wel moesten gaan nu….zucht wat een heimwee heb ik toch naar Ghana, zouden we geen uitwisselingsproject mogen doen tussen Zweden en Ghana en er dan daadwerkelijk met een klasje naartoe gaan?!
We gingen alweer een week in met de Mukawawa’s, dit keer in de klas van Eva. En als nieuwigheidje moesten de kinderen deze keer het verhaal schilderen op stukken hout en het resultaat was duizelingwekkend mooi en wat gebruik ik toch graag adjectieven. Het was wel duidelijk in deze school dat de studenten van het middelbaar het niet echt gewend waren om Mukawawa’s te zien eten in de refter:) Nu ja ze vonden ons sowieso vreemd, Mukawawa of niet. Wel lief dat de kindjes ons hebben leren eten met mes en vork, je ziet mama vanaf nu ga ik proper kunnen eten. Nooit de hoop opgeven:).
En dan is het donderdag, de dag waar we al een tijdje op wachtten. Vandaag trekken we naar Rovaniemmi, een stadje op de poolcirkel in het Noorden van Finland. De ochtendbus misten we, omdat slaapzakken en matjes op een rugzak binden, toch niet zo vlot ging als verwacht. Nu waren we natuurlijk veel te vroeg in de stad voor de latere bus, dus besloten we noodgedwongen om fika te gaan nemen, erg jammer maar ja het moest. (ja daar is ie weer de fika, maar het is wel de eerste keer dat ik dit woord gebruik in deze blogtekst, knap, niet?) Met de bus reden we naar Ullea° (ook deze keer moet dat stomme bolletje op de a, maar het wil er perse naast staan, dus laat ik het maar doen, negeren is soms de beste techniek hé). Ik kan niet veel meer vertellen dan dat het uizicht vrij mooi was. Toen vond ik het uitzicht toch prachtig, maar dat is omdat ik toen nog jong, groen en naïef was.
Het is al pikkedonker als we in Haparanda (grensstad met Finland) aankomen. “Ok en nu?” waren mijn eerste woorden als ik de bus uitstapte. We hadden immers geen hotel gereserveerd, dat vonden we niet avontuurlijk genoeg. Dan maar aanbellen bij de mensen om te vragen of ze geen plekje hadden in de garage of misschien in de tuin (voor alle duidelijkheid we hadden een tent bij).
Ons opzet (De Zweed zegt: “OOh, je moet niet in de garage slapen, kom maar binnen ik heb wel plaats voor je) was niet gelukt, want ze verwezen ons door naar een hostel. De prijs viel goed mee dus besloten om dan toch maar onze drang naar avontuur even te doven en simpel de hoteldeuren binnen te stappen, nadat die voor ons werden geopend.
De volgende dag slenterden we Haparanda door, staken de brug over en stonden plots in Finland en waren we een uur van ons leven kwijt, want we staken niet enkel een landsgrens maar ook een tijdsgrens over. Grappig idee eigenlijk dat je met één stap een uur verder of terug kunt:)
Na weer een vermoeiende busrit kwamen aan in Rovaniemi!! Ook hier ontsnapten we even van de drukte van de stadskern en zochten we de omliggende woonbuurten op en wandelden we van bel naar bel en zetten ons meest sympathieke, medelijdendwekkende, onschuldige gezicht op. Na veel “Neens” zagen we een auto stoppen voor een huis. Een vader en zijn dochter stapten uit en we liepen naar hen toe zo snel als we konden op het veel te gladde ijswegdek (waar ik uiteraard na mijn eerste stapjes in Finland al over uitgleed, languit op de grond lag en de camera uit Goedele haar handen stompte, wat wel mooie beelden opleverde. Maar weet je dat is omdat ik zo van Zweden en Finland houd en het niet kan laten om het gepassioneerd te omarmen). Weer vroegen we of ze voor ons een plaatsje hadden in de tuin en hij gebaarde te volgen, dus als schoothondjes liepen we achter hem aan naar binnen (hij zag er erg betrouwbaar uit hoor, met ongure mannen gaan we niet mee). “Put your things here” zei hij. “ Euhm, maar waar is de tuin” vroeg Goedele in het Engels, want we zijn in Finland en logischer wijzen spreken ze daar dus Fins en geen Zweeds, dat we even tussen haken al vloeiend kunnen spreken. Zak zal dat laatste wel beamen! Het antwoord was dat we hier mochten slapen, zijn dochter zou wel gaan logeren bij een familielid. Maar voor we naar onze kamer mochten, werden we door de vriendelijke man en zijn vrouw “verplicht” om te eten en voor het slapen gaan zagen we me z’n allen gezellig Finse Tv en mochten we even de sauna in. Sauna’n (of wat is het werkwoord) in Finland, dat is toch het einde he:), nadat we gaargestoomd waren, was het eindelijk tijd om te gaan slapen. ’s Morgens stond het ontbijt al op tafel te wachten en ik zou David niet zijn als ik dat niet even uitgebreid omschreef:
Een mandje met 5 verschillende soorten brood, hartige gebakjes met rijst, gekookte eitjes, ham en kaas, komkommer, een of andere smeerkaas waar ik afbleef, stergebakjes van bladerdeeg met pruimpjes en nog andere bladerdeeggebakjes waar ik uit vriendelijkheid niet aan durfde komen.
Alsof dat allemaal niet genoeg was, reden ze met ons de stad door opzoek naar een hotel voor de volgende nacht, maar alles was zo duur dat ze zeiden dat we nog een nacht moesten blijven bij hen omdat ze het niet over hun hart kregen ons in de koude te laten staan. Ze reden ons zelf naar het dorp waar de kerstman woont, wat trouwens een veel te commerciële bedoeling is, maar de prachtige wit bevroren bomen rondom het dorp waren prachtig en werden door onze nieuwe mama beschreven als lelijk uizicht. Jawada, als da lelijk is wil ik wel eens een mooi landschap zien, ik viel nu al uit mijn sokken van ….euhm, ja ik weet niet goed wat invullen, vul zelf maar iets in. Na het kerstdorp bezochten we samen met de nieuwe mama een vriendin van het gezin die zweeds sprak en uiteraard serveerde deze vriendelijke dame ons fika. Want Finnen kennen geen fika en ik miste het toch al hoor!!!
’s Avonds nog wat worstjes roosteren in de openhaard en dan slaapjes doen.
De volgende morgen volgde een pijnlijk afscheid van ons toch wel fantastische gastgezin. Maar we hebben hun gegevens en we mogen altijd terugkomen, geweldig!
Onderweg naar huis vielen onze monden weer open, want wat een prachtig uitzicht. Beeld je je in dat je rijdt lans weilanden en naaldbossen en prachtige bergen die allemaal bedekt zijn met een glinsterend laagje wit en dan daarboven een opkomende zon (het kan ook een ondergaande zon zijn, daar zijn we niet helemaal uit) het fototoestel klikte onophoudlijk….
Om 6.40 kwamen we vroeg in de ochtend in Övik aan, snel naar huis, wassen, eten en omkleden en dan met al het nodige materiaal naar school om weer een nieuwe week van de Mukawawa’s te beginnen. Dit keer bij de kinderen van 1 tot 5. De eerste dag verliep erg goed, al luisterden ze niet zo erg naar wat we te vertellen hadden en vonden ze het veel leuker om met elkaar te discussiëren over de foto’s uit ons boek. Morgen geef ik een lesje over Franse kerstmuziek bij de 16 jarigen, spannend….en oh ik ben de gebroeders leeuwenhart aan het lezen, in het zweeds natuurlijk. Dat is tich niet zo eenvoudig:) Zo ik ga nog wat door het raam kijken en genieten van de DIKKE laag sneeuw die alles zo mooi maakt (ja zulke mooie sneeuw hebben jullie niet he:)), en ik geniet liever van binnen want buiten is het -11. Ook daar stoef ik eens graag mee. Nou tot ziens en tot de volgende blog! En nu je toch tot het einde van de tekst bent geraakt, zet dan even snel een reactie hieronder. Dan weet ik dat je langs bent geweest, al zeg je enkel hoi!! Al zijn lange reacties wel welkom dan heb ik iets te doen:)


Zak trekt naar Finland

Goedele en David kwamen op het stomme idee om helemaal naar Finland te gaan. Ik probeerde ze nog tegen te houden, maar als zij twee in iets hun hoofd hebben gehaald, dan is daar geen veranderen aan. Om grote rampen te verkomen, heb ik me weer eens opgeofferd om met hen mee te gaan. Gelukkig dat ik er bij was, want die twee waren gewoon vertrokken zonder bus of hotel te reserveren. Tijdens de bus rit klaagden ze voortdurend over de lange afstand en hadden ze de hele tijd zin in fika, wat was ik blij als ik eindelijk van die bus was!
De volgende dag stond er weer een busrit te wachten, ik hield mijn zakhart al vast!! In Finland aangekomen, deed ik overal het woord, daar onze twee leerkrachten zich weer eens niet hadden voorbereid en de Fins taal niet machtige waren. (geheiligd zij zak)
Ik gebruikte mijn talentalent en mijn onweerstaanbare charmes om een Fins gezin te overtuigen de twee stakkers en de geweldig intelligente ik in huis te nemen. Toen ik mijn aller schattigste bambioogjes lieten flonkeren naar het gezin, overlaadden ze ons met zoetigheden en andere lekkernijen, al vielen die niet onder de noemer Fika, want dat kennen ze hier niet.
Na een heerlijke maaltijd was het even tijd voor wat decadente verwenning. Ik ging languit in de sauna liggen, zette al mijn plastieken poriën en genoot van de bijna Ghaneese warmte.
Ik werd naar mijn boven gedragen, waar een zachte matras klaar stond naast het bed van Goedele. David had ook ergens in een klein hoekje een plek gevonden tussen de kast en de deur. Uit liefdadigheid wierpen we hem wat kippenboutjes toe, want hij had toch nog zo’n honger. Ai ai, hij zal nooit een flinke zak worden.
Toen we de volgende ochtend in het kerstdorp aankwamen, zagen andere toeristen me aankomen en ja, beroemd en geliefd als ik ben, lieten ze me voor om als eerste naar de kerstman gaan. Deze was zo gevleid door mijn bezoek dat hij me honderden cadeaus gaf die ik vriendelijk afstond, daar ik ze toch niet allemaal mee op de bus kreeg.

Het was een vermoeiende reis, zeker met die twee die constant uitgleden op het ijs en dan moest ik ze telkens weer redden. Nu ja ik ben blij weer in Övik te zijn en geniet van de rust zonder Goedele en David in mijn buurt. So now I ‘m having the time of my live and I never felt this way before.